Kırmızı ışık

-Aracımla, şehir içinde giderken, kırmızı ışığa yakalanmayı hiç istemem.
-Sanırım kimse istemez.
-Ama benim kırmızı ışıktan kaçma isteğim, bir çok insanınkinden farklıdır.
-Kırmızı ışıktan kaçarım ben.
-Hemde arkama bakmadan.
-Dikiz aynasından, arkamı kollamadan.
-Bir an önce, kavşaktan uzaklaşmak isterim.
-Kırmızı ışıkta ruhum daralır.
-Kimi gerçeklerle yüzleşmek istemediğimdendir.
-İtiraf etmek gerekirse böyle.
-Ben; kimi gerçeklerle yüzleşmek istemediğimden, kırmızı ışıktan kaçarım.
-Veya kaçmak isterim.
-Bir an önce, yeşil ışığın yanmasını isterim.
-Hemde bir an evvel.
-Daha fazla ruhum daralmadan.
-Daha fazla canım sıkılmadan.
-Daha fazla suçluluk duygusu hissetmeden.

* * * * *

-Ve ben, kırmızı ışıklardan feci korkarım.
-Kimi gerçekleri yüzüme vurmasından dolayı.
-Korkarım kırmızı ışığa yakalanmaktan.
-Ve küçük bir çocuğun, aracıma yaklaşıp, camın kenarından para istemesi yıkar beni.
-Veya sırtında bilmem kaç aylık bir bebekle.
-Paçasından bilmem kaç yaşında küçük bir çocukla.
-Bir genç kadının, aracımın yanına yaklaşarak, çaresizlik içerisinde avuç açmasını içine sindiremem.
-Yıkılırım.
-Kahrolurum.
-Elinde selpak mendilleri ile, henüz ilkokul çağındaki küçük kızın, aracımın camına yaklaşıp, mendil paketlerini başı öne eğik bir şekilde “alır mısın” diyerek tutması yokmu.
-İşte o manzara yokmu!
-O manzara beni mahveder.
-Kendimden utandırır beni.
-Veya yalın ayak bir çocuğun, aracımın camına yanaşarak.
-Ve elinde bir bez parçası ile.
-“Camını sileyim mi abi.” Demesi!
-Benim bittiğim anlardır.
-Yıkıldığım anlardır.
-Yok olduğum anlardır.
-Üzüntümün tavan yaptığı.
-Yüzümün kızardığı anlardır.

* * * * *

-Elimde değil.
-Korkarım kırmızı ışığa yakalanmaktan.
-Utanırım.
-Ve aracımın yanına yaklaşanların, yüzüne bakamam.
-Hiç bakamadım çünkü.
-Hep korktum.
-Hep bir suçluluk duygusu içinde oldum.
-Ve hep ruhumu yaralayan bu gerçeklerden kaçtım.
-Ben kaçtım.
-Ama kırmızı ışıktan ne kadar kaçsamda.
-Na kadar kırmızı ışığa yakalanmamak için çaba sarfetsemde.
-Mümkün değil.
-İllaki kırmızı ışığa yakalanırım.
-Ve kırmızı ışıklar, utancımın gün yüzüne çıktığı anlar olur.

* * * * *

-Aracıma binerken hep kafama takılır.
-Ve kendi kendime bir yalvarma içerisinde olurum.
-Ne olur kırmızı ışığa yakalanmayayım diye.
-Ve yola çıkar çıkmaz, bu kaygım yüreğimi kemirmeye başlar.
-Taaki ilk sıkıntılı anı yaşayana kadar.
-Bir türlü kendimi bu sıkıntıdan kurtaramadım.
-Ne bileyim işte.
-Ne kadar denediysem olmadı.
-Hayatın bu yöndeki gerçeğini kabul edememekmidir?
-Yoksa başka bir şeymi?
-Bilemiyorum.
-Yanıtını çok net olarak veremiyorum.
-Ama ruhumda yansıyan durum budur.
-Ve ne kadar uğraşsamda, bu yalın gerçekle yüzleşmek beni feci yaralıyor.