Nice ben var yoksul ruhlar sokağında.

Seviyorum hüznün bura halini
Gülmeyi unutmuş
Göz pınarları kurumuş
Mavinin uğramadığı
Grinin çağlar atladığı
Nice ben var yoksul ruhlar sokağında
Olanca sefilliğe inat sürerken şatafat bir yanda
Câna huzur serili o izbe yalnızlıkta

İki yıl oldu Ghanshyam'ı tanıyalı
Kara bulutmuş adının anlamı
Kaldığım otelin yanında barakası
Sandviçler hazırlıyorum kahvaltıda
Yağlı ve de ballı
Nedense üzerimde garsonun bakışları
Bir keresinde müdürü geldi
Yasakmış yiyecek çıkarmak dışarı
Ben mi doyuracakmışım bir milyar insanı
Yok dedim sadece Ghanshyam'ı

Rengim esmer ya onlar gibi
Bakmıyorlar varlığıma
Karışıyorum ben de pisin temiz kaldığı sokaklara
Belki de meşum mavisini aşkın
Çalıyorum gönlün Hint grisi tonlarına

Öyle dilerdim ki kurusun artık gözlerim
Akmasın yaşlar aşka
Yüzümdeki mânâyı taşırken yüreğe o masum damla
Durdum baktım Ghanshyam'a
Ruhundan da griydi cılız bedeni saran paçavra
Kayboldum sandım
Huzurla
Anın derin karasında
Titriyordu bana uzanan el
Kir grisi parmakların ucunda bir teneke çanak
İçinde üç mısır tanesi
Yoktu daha fazla mecali
Tuttum
Gözyaşlarımı değil
Bir tanesini aldım, sanki doldu ağzım
Ben hiç böylesi coşkuyla ağlamadım
Sefaletin bu kadar güzelini
Sefilin hiç bu kadar mutlusunu görmedim
Oysa farklı değildim ararken beni
Sakallarıma sarılı saçlarım
Makûs yırtığıyla övünen solgun tişörtüm
Ve terliklerimle dosttu sopam
Nasıl da şaşırmıştı Ronnie
Ağlaşmıştık baba-oğul
Varım artık varmışım demiştim ya
Bensiz beni görürüm Ghanshyam'da
Özler o ıssız günleri ruhum
Sarılır ruhdaşına
Jon da sever onu
Hani kızar ya her gidişimizde o riya mavisi şehre
İster ki hep gelelim huzur grisi Delhi'ye