Yeşil bir de " mavi " den yansırsa

Bir duyguyu ifade etmek renklerin kanadına binip...

"Yeşil" desem, mavimden vazgeçermiş gibi yapıp:

“Aile” kahvaltısının olmazsa olmazlarından, "rafadan haşlanmış yumurta"yı hani karabiber dökmeden yiyemezlerdenseniz eğer, karabiberliğin "biber" biçimindeki kapağıdır yeşil.

“Evlat”ın; "olması", "okuması", "adam" olmasıdır yeşil.

Bu vatan için "asker"dir yeşil.

Yeşil;

Uğruna şarkılar söylenen göz rengidir sevgilinin.

Türküdür yakılan; “Yeşil ördek gibi daldım göllere/ Sen düşürdün beni dilden dillere/ Başım alıp gidem gurbet ellere/ Ne sen beni unut ne de ben seni” denilen sevgiliye.

Bir kadının "şifon elbisesidir", sevdiğiyle el ele; birlikte olmaya ilk adımı atarken.

Çiçeğe daldır; güle, yasemine, hanımeline...

Ağaca yaprak; çınar, ceviz, zeytin...ağacına.

Az kaldı; ormandır; Milliyet Blog’una.

Bahardır, ille de ilkbahar... Bazılarına “ikinci bahar”.

Deniz kıyısında, “gri” duran, ama ıslandıkça yeşeren taştır, dalgalarda...

Türkuvazdır mavilerin koynunda.

Bir noktadır; "varım" diyen; ekrana yansıyan link hatlarında.

"Hadi bir an önce varacağın yere ulaş" diyen “ışık”tır trafik lambalarında.

Nanedir, içinden maniler çıkan “Falım” sakızlarında:

"Az sabret gönlünü avut/ Olmasın gözünde bulut/ Dayanamaz sana, arar/ Sen cebini hep açık tut" diyen ki değil "bir ucunu yakıp" hasret kokan mektup yazmak, telefon bile açmayan, ille de "link hatlarından" duygusuzca görüşen sevgililere inat.

Maviden yansıyan “sevenin sevgisidir”; anne, evlat, kardeş...arkadaş, sevgili...kimbilir belki bir gün; "aşık "...

Ama ille de "dost"tur; yeşilin yaprak olduğu "çınar"casına.

Sevgiler, yeşilden yansıyan mavilerle...