200. blog yaşasınnnn

Tam 200 blog…inanmıyorum…

Dile kolay, kutlu olsun bana…

Tez kutlama hazırlıkları yapılsın, herkes kesesinden yesin içsin saltanatım var benim of of offf….)

Nasıl oldu ise birdenbire Milliyet blog kapısında buldum kendimi. Daha öncede bir yerlerde bir şeyler yazıyordum ama Milliyet blog da ki yazıları okudukça özel bir yere geldiğimi anladım.

Resimler, yazılar özenle seçilmişti. Görüntüsü bile beni gerçekten etkilemişti.

Yazılar devamlı akıp gidiyordu. Yazmayı ve okumayı çok sevdiğim için ilgimi fazlası ile çekmişti.

Baktım üye olmamız için çağrı da var. Atladım hemen alladım pulladım pulunu yapıştırıp daha önceden yazdığım bir yazımı da ekledim. Beklemeğe başladım.

Gidiyorum geliyorum, bakıyorum yazımı tıklıyorum hoppp başa dönüyor yazı. Ümitsizliğe düştüm, yok dedim bizi burada istemiyorlar en iyisi dönelim üyeliğimizin anında kabul gördüğü, istediğimiz yazıları gönlümüzce yazdığımız eski yerimize.

Arada bir çaktırmadan kontrol de ediyorum, çıkmayan candan ümit kesilmez misali. İki gün içinde kabul edildim. Sevinçten öleceğim, giriyorum çıkıyorum bakıyorum, tek yorum yok. Ne yapayım bende ilk yorumu kendime yaptım, şöyle yazmıştım “çok güzel yazmışsın aferim”…J

Önceleri imla kurallarına da pek özen göstermiyordum çünkü bu tür ayrıntılara önem verilmiyordu yazdığımız diğer blogda…bu nedenle iki kez blogum geri çevrildi, düzelterek yeniden yolladım kabul gördü.

Milliyet blog günlerim başladı. Ben artık yerimi sağlamladım ya hemen uzaklar da yaşayan ablam Nursen ve Mutlu mavi’ yi de ikna ederek onları da burada yazmaları için ikna ettim. Ardından sevgili arkadaşım Yolun diğer yarısı MB ailesine katıldı ikna kabiliyetimle.

Gün geldi Hakkari Çukurca da dr olarak görev yapan oğlumun şafağını saydım…

Gün geldi dostların hüznünü ve sevincini paylaştık.

Gün geldi doğum günleri, gün geldi özel günleri kutladık.

Ailemize bile ifade etmekte zorlandığımız bazı duygularımızı burada dostlarla paylaştık.

İsteyen kabul etmesin ama burada bir aile olduk.

Aileye her gün yenileri katılıyor, kimi bırakıp gidiyor. Kapımız açık gelene de , gidene de.

Tatlı bir rekabetimiz de var. Okunmak istiyoruz, okunmak isteyen okumalı da kısa da olsa düşüncesini yazmalı ama bu elbette saygı çerçevesinde olmalı.

Sevgili Esma Kahraman okuduğu bloglara yorum yazarken şöyle başlıyor; “SAYIN YAZARIM”

Bu ne güzel bir sesleniştir öyle, özel hissettiriyor bana bile beni. Tüm yorumlarına bunu yazıyor ve bana böyle seslendiği anda bana kendimi çok iyi hissettiriyor. Teşekkürler sevgili Esma Kahraman özenin ve saygın ve gerçekten güzel yazıların için sayın yazarım…

Kimleri mi okurum öyle çoklar ki…

Ali Gülcü; geriye dönük pek çok yazısını okudum. Şimdiler de seyrekleştirdi ama takipçisiyim.

Özlem Akaydın; sevgi dolu yazıları ile en son okuduğum http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=79327 yazısı gerçekten özel geldi bana.
OKAN TINMAZ...yazdığı bloglar da bana da sıkça rol veren sevgili blog arkadaşım...

Yağmur zamanı, Mesut Selek, Yolun diğer yarısı, a-siyayazar, H.Hüseyin Dulun, Meral Yağcıoğlu, Yaşam Çiçekleri, Nilgün, Ufaklık, rosemoon, Ahmet Balcı, Ohannis, İlyas Bayram, Mavinin güncesi Hanife, Gürsel Yüce Tercan, Narçiçeğim, S.Aydın, Ay-can İzmir, karanlıkta nokta, Yeşim Özdemir, shalimar...Hepsi de gerçekten koşa koşa gidip bazen keyifle bazen kıskançlıkla izlediğim bloglar.

Elbette Mutlu Mavi ve Nursen ve hatta burada birbirimizi bulduğumuz yakın akrabam sayın Talip Bölükbaşı özel olarak izlediğim bloglar.

Adını unuttuğum ama sayfasına gittiğim öyle çok arkadaşım var lütfen affedin malum yıllar çok şeyi unutturuyor.

Burada sadece adını unuttuğum ama gönlümde ki yerleri her daim olan arkadaşlarımı hatırladıkça ilave edeceğim lütfen kusuruma bakmayın dostlar.

Son teşekkürüm sayın editörlerimize. Bizleri zaman zaman haklı zaman zaman haksız çıkışlarına dayandıkları ve bizlere gösterdikleri özen için.

Nice blog yazılarına sevgi ile.