Affetmek kendimize yaptığımız bir iyiliktir

Bir çoğumuz beklemediğimiz insanlardan, çok sevdiklerimizden, eşimizden, dostumuzdan, iş arkadaşlarımızdan şahsımıza karşı üzücü bazı davranışlarla, zaman zaman karşı karşıya gelebiliyoruz... Kırılırız, inciniriz, üzülürüz veya tartışırız... O an ki kırılganlık hissiyle, affetmeyi hiç bir zaman düşünmeyiz ve hatta aklımızın ucundan bile geçirmeyiz... Sanki affedince ona karşı bir zayıflık veya zaferi o kazandı şeklinde düşünceler gelir aklımıza..

''Affetmek Allah'a mahsustur'' denir. Diğer yandan da ''Affetmek büyüklüktür'' diyerek affetmenin büyük bir erdem olduğu anlatılmak istenir... Affetmek güçlüyü daha güçlü yapan bir davranıştır.

Bir öğretmenin öğrencilerine affetmenin karşı tarafı değil, asıl kendi kişiliğimize en büyük iyiliği yaptığımızı şu hikayeyle anlatmaya çalışır..

Öğretmen öğrencilerine patetes ve bir torba getirmelerini söylemiş.Her affetmediğiniz kişi için, torbanın içine bir patates atın demiş.

Öğrenciler affetmedikleri kişilerin sayısı kadar torbaya patatesleri doldurmuşlar.

Öğretmen ikinci aşamada;

Bu doldurduğunuz torbayı her yerde iki hafta boyunca sırtınızda taşıyacaksınız demiş... Öğrenciler iki hafta boyunca her yerde bu torbayı taşımıaya başlamışlar...

İki hafta sonunda öğretmenleri ''Nasıl gitti bakalım çocuklar ?'' diye sormuş

Öğrenciler;

''Öğretmenim bu kadar dolu bir torbayı her yerde taşımak zor ve ağır geldi. Üstelik patatesler kokmaya başladığı için çevredekiler de tuhaf tuhaf baktılar biz bu işten çok sıkıldık ve yorulduk'' demişler.

Öğretmen de gülerek onlara;

-"Görüyorsunuz ki, affetmeyerek asıl kendimizi cezalandırıyoruz. Kendimizi ruhumuzda agır yükler tasımaya mahkum ediyoruz. Affetmeyi karsımızdaki kisiye bir ihsan olarak düsünüyoruz, halbuki affetmek en basta kendimize yaptıgımız bir iyiliktir.''

Affetmek erdemlerin en büyüğüdür. Affettiğimizde kendimizi özgürleştiririz. Affetmek ve affedilmek dileğiyle...

Sevgiler...