ANKARA'DA ÇEYREK ASIR

Herkes ortamında yaşar, rahat eder ve huzur bulur. Hiç unutmam Ankara’da öğrenciyim, Cebeci’de bir öğrenci yurdunda kalıyorum o zamanlar. 90’lı yıllar. Bir arkadaşımız anlatıyor:

“-Bugün canım sıkıldı, Ulus’ta gezdim, biraz memleket havası aldım, rahatladım.”

Biz şaşırmış halde birbirimize bakıyoruz. Bir üniversite öğrencisinin Ulus’ta gezmesi biraz garibimize gitti. Yani her köşe başında bul karayı al parayı oynatanlar, arka sokakları Çankırı Caddesi pavyonlar. Balık pazarının ağır kokusu, sıkışık bir yer. Şimdilerdeki gibi Kale ve Hacı Bayram düzenlemesi falan da yapılmış değil. Yani şimdilerde durum nedir bilmem ama o zamanlar gezmeye, dolaşmaya özellikle gideceğimiz yer değil.

Arkadaş sordu:  “Ya arkadaşım, sen niye Kızılay’a gitmiyorsun da özellikle Ulus’a gidiyorsun.?”

Arkadaşımız hiç unutamayacağımız şu cevabı vermişti. “Ben Ulustakileri bana, geldiğim yere yakın olduğu için sanıyorum daha çok seviyorum. Buram buram memleketimin havası var orada. Kızılay ise daha farklı orada kendimi ortamda yabancı gibi hissediyorum.”

Aradan çok zaman geçti yaklaşık yirmi beş sene sonrası bundan iki sene önce yani COVİD’den önceki son yılbaşı gecesiydi. Eşim tutturdu: “Ya millet Kızılay’da yeni yıla giriyor. Biz niye gitmiyoruz?" Normalde kalabalıkları pek sevmem. Yine de eşimi kıramayarak “evet” demiş bulundum. Araba ile gitmek mantıksızdı. Metro ile gitmek daha mantıklıydı. Metro ile Kızılay’a giderken yolcuların çoğunun yabancı olduğunu gördüm ki garibime gitti. Yine de yola devam ettik. Kızılay’da metrodan inip Güven Park’a girdiğimizde başka bir ülkeye gelmiş olduğumuzu anladık. Meydanda Türk sayısı (Berlin falan değil) sıradan bir Alman şehrindeki Türklerden daha azdı.

Faklı bir ülkeye gelmişiz de farkına orada ilk kez bize tamamen yabancı bir ortamda rahat hareket etmek hiç kolay değildi Allah var, güvenliğin tam olarak sağlanıp sağlanamadığı konusunda eşim de ben de büyük bir kuşkuya düştük. Gerisin geriye metroya binerek evimize döndük. Yirmi beş yılda ne çok şey değişmişti. Ülke gerçekten kabuk değiştirmişti. Arkadaşın 25 yıl önce dedikleri aklıma geldi.

Rahat edemediğimiz yerde ne işimiz var? Vatan şüphe duyduğun yer değil, huzur bulduğun yer ne de olsa!