Arada sırada yalnız kalmak

İnsan, toplumsal bir yaratık olmasına rağmen, kendisine bahşedilen akıl ve düşünme yeteneğinden dolayı yalnızlık ile iç içedir. Ne olursa olsun, kimse kimsenin içini tam bilemez. En kalabalık ailelerde bile yalnızlık hep vardır.
İçimizdeki yoğunluğu yüksek düşünme özelliği öyle birşeydir ki, karşı taraf tarafından çözülmesi, anlaşılması kolay değildir. İkizleri tam bilemiyorum, ama yakın gözüken kardeşler bile uzaktır birbirlerinden. Psikoloji denen bilim, insanın kendini tanımlama, tarif etme isteğinden ve bilinmeyenleri su üstüne çıkarma güdüsünden doğmamış mıdır.
Bir düşünürün, "beni bir kişi anladı, O da yanlış anladı" deyişini çok severim. Hayatımın bir çok anında aynı duyguyu yaşamışımdır. Anlaşılamama duygusu, çoğu kez yalnızlığımızı bize hatırlatmaz mı?
Geçen gün, aralık ayına göre oldukça iyi sayılabilecek bir günde, Maltepe sahilinde yürüş yapıyordum. Maltepe'den Bostancı'ya kadar olan alan oldukça rağbet görmekte. Yürüyüşün beden sağlığı boyutunu bir kenara koyarsak, zihin sağlığı için de oldukça rahatlatıcı. Zihnimizi dinlenirken, yalnızlığımızı düşünce dalgaları arasında daha iyi hissediyoruz. Bir tarafta marmaranın griliği, bir tarafta yeşillikler üzerinde koşuşturan çocuklar ve her yaştan onlarca kişi aynı terapinin içerisindeki huzur dolu yürüyüşleri. Bir iki tanıkla karşılaşma ve selamlaşmaları, bacak adalelerinde beliren yorgunluklar takip ediyor.
İşte bu yürüyüşlerin hemen hemen tamamında, mutluluk duyuyorum. Ve vücudum, yaşaması için gerekli enerjiyi fazlasıyla alıyor. Bu süre içerisinde mutlu olabilmesi, kişinin yalnız kalması, kendi ile yoğun bir sohbete girmesi ve uzun zamandır göremediği dostu ile kucaklaşması ile açıklanabilir. Bu duyguyu yakalayıp, değerlendirebiliyorsanız daha çok mutlu oluyorsunuz.
İnsan, kaçınılmaz biçimde toplumsal bir varlık. Her konuda olduğu gibi yalnızlık konusunda da aşırıya kaçarsak, ruhumuz zarar görecektir. Yalnızlığımızı, dozajında yaşanmasını iyi ayarlamalıyız.