Aşk, Kendini Tanımak...

Kadın dedi ki :’’ Benim rengim mavi. Mavide saklıyım, bulana aşk olsun.’’

Adam sustu. Gözlerinin rengi maviydi.

Küçük, istikrarlı dokunuşlarla yonttu kendini adam, suretinden. Aşktan bihaber, aşkı yarattı. Kadın haklıydı. Aşk, mavide saklıydı.

Suskunluklarının mahcubiyetiydi onu alıkoyan mevsimlerden. Oysa acz sandığının, asalet olduğunu anladığı an özgür kaldı. Söyleyecekleri kadar susacakları da olmalıydı insanın. Bu kusur değil, marifetti. Ve öğrendi ki adam;  her Aşk’ın, Maşuk’unda aradığı renk farklıydı.

Adam ve kadın… Renklerin, mevsimlerin içinden geçtiler susarak.

Tedavisi, acı çekmek olan bir hastalıktı itaat ettikleri. Susarak acı çektiler. Acı çekerek iyileştiler.

Adam ve kadın…  Kendi bahçelerinde, en çok krizantem çiçeğini sevdiler.

Kadın, adama aşkı öğretti.

Ve sonra gitti.

Susarak…