Bebeğim...

Küçüğüm korkma sen karanlıktan, ben seni korurum sarıl sen bana, sadece sarıl!…Ne canavarlar alabilir seni elimden ne devler ne cadılar merak etme! Huzurla uyu kollarımda, melekler korusun seni!Sen benim bitanemsin acısa elin benim yüreğim kanar, sen ağlasan kalbim dağlanır…Görmeyim gözünde bir damla yaş “dünya” dar gelir bana seni üzenleri var ya kor ateşe atasım gelir …. Desek de gün gelir kanatırlar canımızın canını işte o zaman dayanamayız. Dayanamasak da onun dayanması için dua ederiz ne zordur sabretmek kendi adımlarını atarken tutmadan bekleyebilmek… Yada o tek başına yürürken onu izleyebilmek… Endişeli bakışlarımızı göstermemek için gözlerimizi kaçırmak, kimi zaman bir gülümsemesi için varlıgımızı feda etmeye hazırlanırken onun kırıldığını görmek ve susabilmek…

Esas o zaman “anne” olur insan ya da “baba” …

Bu yüzden kolay değildir anne baba olmak…

İçimizde bir kuş” o daha çok küçük başaramaz…” diye çırpınırken,

Sen başaracaksın, sana inanıyorum diyebilmektir “anne “olmak…

Peki siz hiç anne oldunuz mu ya da baba? …