Ben senin gözlerine kanmışım!..

Ben senin gözlerine kanmışım!..

Gözler…

Ne çok şey anlatır onlar değil mi? Ne çok şey söyler! Ne çok anlamı ifade eder, barındırır merceğinde.

Bir kişinin yalan söyleyip söylemediğinin en önemli kanıtıdır onlar mesela. Karşınızdaki kişinin yalan söyleyip söylemediğini anlamak için yalnızca onun gözlerine bakmanız yeterli. Eğer yalan söylüyorsa onu size bakarken bulamayacaksınız. Kendini ne kadar zorlasa da, kontrol etmeye çalışsa da gözlerinin üstünü kapatıveren gözkapaklarının ani refleksine engel olamayacaktır.

Gözlerimizi birçok duygumuzu ifade etmekte kullanırız. Örneğin çocuk eğitiminde. Bir bakışınızla olduğu yerde çakılıp kalmaz mı çocuklar, ya da büyükler fark etmez. Hemen iniverir gözkapakları gözlerin üstüne. Yanakları al al olur. Yaptığı yanlışın ifadesidir, bir allık gibi yanakları gölgeleyen. Vücudumuzun yalan makinesi gibidir onlar. Hiçbir yanlışı, hiçbir yalanı, hiçbir kaçışı barındıramaz, aklayamaz bünyesinde.

Dedim ya; çok şey anlatır gözler.

Sevdayı, aşkı, nefreti, kızgınlığı.

Söylediklerimizin, ya da söyleyemediklerimizin çok ötesindedir içindekiler.

Bazen alır götürür sizi bir otobüsün buğulu camından, buğulu gözlerle dışarıyı seyreden kızın uzak flu yolculuğuna, bazen de gökkuşağı olur bayram harçlığıyla en sevdiği oyuncağı almaya giden çocuğun gözbebeklerinde.

Bazen isyan olur sevip de kavuşamayanların feryadında. Bazen bir imza olur uzun bir birlikteliğin başlangıcına.

Bazen ise ölüm! Kara kapkara günlerin çekilmezliğinin ertesinde.

Diyorum ki… Her şeyi, evet, her şeyi kabullenip gidebilirdim. Ah o gözlerin olmasa.

Ahhh o gözlerin olmasa.

Dedim ya gülüm. Ben senin gözlerine kalmışım.