Benden yazar olur mu ?

Böyle bir soru sorduğuma göre, bu konuda bir iddiam olmalı. Doğru… Vardı.

Yazma yeteneğim, ortaokul 1.sınıfta, kompozisyon dersinde keşfedildi. Türkçe öğretmenim, verdiği ödevi sınıfta okutunca ve ‘’bunu sen mi yazdın?’’ diye şaşkınlığını gizleyemeyince ortada garip bir durum olduğunu anladım. İlk kez kompozisyon yazıyordum ve bu konuda arkadaşlarımdan daha yetenekli olduğum gibi bir farkındalığım yoktu.

Yeteneğimin keşfi, Adana çapında kompozisyon yarışmalarından ard arda gelen 1.likler, Türkiye genelinde derece, benimle birlikte ödül törenlerine koşturan öğretmenlerim, televizyonda boy göstermek, Hürriyet Gazetesi’nde yazımın yayınlanması… Rüya gibi… Güzeldi.

Okulda herkesin tanıdığı, popüler bir kızdım artık. Öğretmenlerimizden birinin kendi yazdığı şiirini okuyuşunu ve yorum bekler gibi gözlerime bakışını unutamam. ‘’Nasıl çıkıyor o sözler?’’ demişti. Hayranlıkla karışık şaşkınlık vardı yüzünde.

Ortaokul, hayatımın dönüm noktalarından biri oldu. Elimden tutup o okula kaydettiren değerli ilkokul öğretmenim,  güzel yürekli müdür muavinimiz, Türkçe öğretmenlerim…  Asla unutmayacağım harika insanlar… Hayatımda derin izler bıraktılar.

Ortaokuldan sonra lise… Başarılarım devam etti. Lise, hayatımın bir başka dönüm noktası…

Sayısal bölümler daha itibar görürdü benim dönemimde. Edebi alandaki başarımı çekemeyen bir arkadaşımın kulağıma ulaşan dedikodusu meslek seçimimi etkiledi. Bütün öğretmenlerimin ortak kanısı edebiyat bölümünde okumam gerektiğiydi. Kulağıma fısıldanan ‘’ sözelde başarılı ama sayısalı yapamaz’’ cümlesi sayısala geçmeme neden olacak kadar etkiledi, üzdü beni. İnatçı yönümü tanımama neden oldu. Sayısal bölümün gayet de güzel üstesinden geldikten sonra başka yol ayrımındaydı sıra. Üniversite…

Bir mola vereyim. Devamını yazarım belki. Merak eden olursa… 

Desem ki, hanımeli kokuyor gece. Çocukluğumu hatırlıyorum. Sürüyorum saçlarından ömrümü. Bu gece ben ve anılarım varız sadece.