Bir cümle sağnak...

Bir cümle bulut dolaşıyor, şehrin kimsesiz gökyüzünde...

Üç noktalı bir güne aralanıyor düş bahçesi gün...

Aynalar mesayilerine başlıyorlar duygu kalabalığı evlerde...

Kendine merhaba'yı esirgeyen yüzlerin kayıp gözlerinde...

Bir kağıt helvanın üzerine dişlerimizle yazdığımız çocukluğumuz,

şimdi ruhumuzun her yanında çürükler gibi...

Ömür kendi ömründen çalınca hayat hırsızı olmazmış,

"bir ömür misafirlikte" değilmiyiz zaten şu zaman denilen ev sahibinde...

Bizi kovuncaya kadar hayat denilen barınaktan,

Bıkmaycaksın kendi içindeki hayallere barınmaktan...

Barınacak bir kendin daha yok,

bunu sözcüklerinin eşiğine kazıyacaksın...

Gelen herkes hoş-gelmiştir, gönül kapından çıkarken hoşça-kal demeyi bileceksin...

Gözlerinin rengine değil, içine kanacaksın insanın...

Ama hep ilk önce kendine kanacaksın, kandırmayacaksın...