Bir zamanlar çocukken...!

Babam gecekondu evlerinin inşaatında emeği olduğunu anlatırdı hep .
Ve buradaki bir göz odada oturmak hakkı olduğunu.
Uzaktaki bir mahalle çeşmesinden günlerce sırtında su taşımış güya!
Dedemin, bıktım ulan ne haliniz varsa görün cevabı sonrasında hemen taşınma işine koyulmuştuk.
Eşyalarımız ancak bir odaya sığacak kadarmış.
Dedemlere bir duvar kalınlığı kadar yakın mesafede olmamıza rağmen, çok uzaktık aslında.

Bizlere karşı tepkili olmalarının nedeni onların huzurunu kaçıracak olmamızdandı.

Çocukları o çok özendikleri bahçelerini eşeleyen köstebekler olarak görüyorlardı çünkü.

Sakın ha arkadaşlarını buraya getireyim deme diye uyarılmam boşuna değildi.

Burada da rahat edemeyecektim, öyle ya davetsiz misafirlerdik.

Akşamları erkenden yattıklarından ampulümüzün açık olması yasaktı.

Duvarı yumruklayarak ışığı söndürüüün ikazları yüzünden mum düzinelerinden bulundururduk.

Ama olsun, gölge oyunları için mum ışığı yeterde artardı bile.

Tuvaletimiz önceki oturduğumuz evdeki gibi yine bahçedeydi.

Kapı aralıklarından içerisi görünüyor diye utanır, ellerimle gözlerimi kapatırdım.

Böylece görünmez olacağıma inanırdım.

Dedemin bakkal dükkanı çok yakında, hemen evin dış duvarının arkasındaydı .

Ama bizlere çok uzaktı!

Oysa arada bir oraya çağrılmayı çok isterdim.

Çünkü arada bir, leblebi tozu,gazoz. bisküvi arası lokumlardan çekerdi canım.

Bir defasında kendimi göstermek için kafamı kapıdan içeriye uzattığımda bağırmıştı dedem.

Hadi dersine dersine diye.

Mabel sakızı istediğimde ise, erkek adam sakız çiğnemez demişti.

Bir köşeye sıkıştırılmış olmamıza çok üzülüyordum.

Büyük dut ağacının dalından sarkıttıkları ampulden etrafa hoş bir aydınlık dağılırdı.

Işığın etrafında birbirlerine hiç çarpmadan danseden sinek sürüleri kadar bile özgür değildik.