Bugünüm yarın olsa

Özellikle akşamları, iş çıkışı trenle dönüyorsam ve de Pinhani varsa fonda tren hiç durmasın, dağ, bayır, dere , tepe dolaşsın uzaklara çok uzaklara gitsin istiyorum.
Öyle.
Ama mevzu bu değil.
Oldukça geç vakit binildiğinde bu trene ister istemez bir hatta iki kere obsesif oluyor insan.
Önce karşısındakiler sonra da kendisi için!

Misal ben kendim böyle geç vakit bindiğimde trene, vagondaki canlıları şöyle bir kolaçan ediyor, süzüyorum. Elbet karşılıklı oluyor bu süzüşme eylemi. Sonra vagonun en sonunda gözüme kestirdiğim bir koltuğa sırtımı sağlama alacak ve tüm vagonu kesebilecek zaviyede oturuyorum.

Dur daha bitmedi.
Yer seçiminin hemen akabinde en psikopat duruşumu sergiliyorum.
Lakin bu oyun fazla uzun sürmüyor zira tutamayıp kendimi, halime gülüyorum olmayan bıyıklarımın altından.
Tabi böyle olunca karşı obsesifler, kafayı yemiş zavallı bakışı fırlatıyorlar hemen zatıma.

Kafayı yemiş dedim de. Bu akşam yine aynı şekil ve tekmilde bindik trene geç vakit.
Yukarıdaki ritüelleri yapmaya başladım ki.
Bir hanım abla; " Bu insanlar manyak.. Herkesin kendine göre derdi var.. Kafayı yemiş hepsi " demeye koyuldu.

Yakın sayılmasa da çaprazdan bir göz teması olabilecek ve muhtemel "dert dinleme" mesafesinde bir mevkideydim abla'ya. Ama kaçındım bu temastan. Çünkü hakkımı bu öğlen "ultramegasüper zeki" ama bir o kadar sıkıcı Türkiye İstatistik Kurumu memuru için kullanmıştım. Belki başka zaman ama bu akşam olmazdı.
Olmadı da zaten.

Su akar deli bakar moduna geçip kulakta müzik, gecenin ışıltılı karanlığına bakmaya başladım.
Pinhani çalıyordu.
Bugünüm yarın olsa ya da.....