Büyüdükçe küçülmek!

Bu fotoğraf uzak sayılabilecek bir kasabadaki bir düğünde çekilmişti

Ve gerçek dostluğun sembolü olarak tarafımdan saklanmakta.

İlk kez tanışıp bir dolu mutluluğu bu kısa süreye sığdırmak günümüzde hiç yaşanabilirmi?

Ne kadar samimi ne kadar doğal.

Zaten bir tek o günlerimizi unutamıyoruz ya.

Hem günümüzde o pozları vermek te zorlanıyoruz.

İllede patates ya da 333 dememiz gerekiyor.

Saçlarımızı taramamız ya da yakamızı düzeltmemiz.

Hiç çekinmeden "Benim adım Bora." diye yaklaştı bıdıklardan birisi.

Minik elini uzattı. Tanıştılar..

Birbirlerine vermek için annesinin çantasındaki oyuncaklarını istediler.

Önce ayakkabılarını değiş tokuş etmek istediler sonra tişörtlerini.

Tepelere tırmanmak joistik oyunlarından daha tatlı geldi onlara.

Çekirge yakalamaya çalıştılar bir süre.

Sonra anneleri için papatya topladılar.

Önce kocaman bir eşeği kovaladılar.

Sonra küçük bir arıdan kaçtılar.

İlerleyen saatlerde ne uykuları geldi ne de acıktılar.

Yüzlerinden hiç eksik olmayan şirinlikleri gün boyu sürmüştü

Oysa sabahleyin herşeye bana ne bana ne diye ciyaklıyorlardı.

Demek ki biz büyüklerin doğallığından şüpheleri vardı.

Akşama doğru yedikleri köy ekmeği sert gelmedi süt dişlerine.

Ağızlarını şapırdatarak ve zor yutkunarak yediler.

Ayrılmaları sanıldığı kadar çok zor olmadı.

"Yarın gene gelirim tamam mı..." dediler birbirlerine.

Sanki yakın kapı komşularıymış gibi.

"Ama anaokuluna bırakırlarsa dün gelirim tamam mı?"

Anaokulumu!...

Mutlulukların hormonsuz olanı çocuklukta kaldı.

Zaten bir tek o günleri unutamıyoruz.

Saf ve temiz.......