Duyarlı olmak...

Kent yaşamı içinde beni çok kızdıran iki konu var. İlki, geri dönüşebilen atıkların sorumsuzca çöpe atılması...

Özellikle yaz günlerinde doruğa çıkan sıvı tüketimi nedeniyle, her yer pet şişe atıklarıyla ve aluminyum kutularla dolu. Beş litrelik su şişelerini çöplerin arasında görünce çok üzülüyorum.

Belediye bu konuda çok çaba gösterdi; ama heyhat! Kaynakta Ayırma Projesi bile işe yaramadı. Nasıl yarasın? Herkes lafta seviyor doğayı diye düşünmeden edemiyorum. Kendi adıma; Ne bir cam şişeyi, ne pet şişeleri, ne de aluminyum kutuları (şampuan şişelerini, yağ şişelerini) çay kutularını, elektronik eşya ambalajlarını, hiçbir şeyi günlük çöpe karıştırmıyorum. Bunları çöpe karıştıran biri de benim arkadaşım olamaz doğrusu. Ağaçları seviyorum diyen biri, okuduğu gazeteleri çöpe atmaya kıyamaz bence. Eğer atıyorsa duyarsızdır, düşüncesizdir. Hayvanları seviyorum diyen biri, yemek atıklarını çöpe atamaz. Atıyorsa hayvanları da umursamıyordur.

Kızdığım diğer duyarsızlık konusuna gelince... Bir anımı yazarak anlatayım bunu:

Birgün dolmuş bekliyordum.Paramı daima elimde hazır bulundurur ve biner binmez şoföre verir, yerime geçerim. Durakta benimle birlikte üç gençkız da bekliyordu.Uzun süre konuşup gülüştüler. Dolmuşa binip ücretimi verdim ve yerime oturdum. Az sonra sırtıma bir el dokundu.Kızlar dolmuş ücretini şoföre vermemi söylediler. Siz dolmuşa binmek için beklemiyor muydunuz dedim.Evet dediler. O zaman neden şimdi cüzdanlarınızı açıp, paranızı çıkarıp, benim iletmemi istiyorsunuz dedim.Bu olayı inanın her zaman yaşıyorum ve ' İnsaf !' diyorum her defasında içimden.Geçen hafta 4 kişilik bir aile de aynı şeyi yaptı, uyardım. Ailenin annesi ' Elinize mi yapışır, biz de az önce başkasının parasını uzattık, ' demez mi?

Yorumu sizlere bırakıyor, duyarlı insanlarla karşılaşmanızı diliyorum.