Elleri öpülesi annelerimize teşekkürler

Neden annelerimize gerektiği kadar iyi davranmıyoruz. Herşeyi her isteğimizi yerine getirseler bile; bazen üzerimize çok geldiğini düşünüyor, kırıyoruz kalbini. Sonra ufak ufak yaralar biriktiriyoruz annemizin kalbinde; bitmek bilmiyen kapanmayan yaralar. Affetmesini, affetmesini beceriyor annelerimiz. Tüm hatalarımıza rağmen affedebilme yüceliğini gösteriyor ama biz aldırış etmeden tekrarlıyoruz bunu. Örtbas ediyoruz hatırlamıyoruz belkide hatırlamak istemiyoruz. Bizden bir gülümseme bir tatlı söz bekliyor, bir sarılma yetiyor annelerimize.

Ne kadar koruyabiliyoruz kutsallarımızın yücesi annelerimizi? Ne kadar hayırlı bir evlat olabiliyoruz? Acaba yüzde kaçımız tam olarak annelerimizi tam manasıyla dinliyor?

1.5 aydır görmediğim kokusuna hasret anneciğim ellerinden öpüyorum senin özledim seni (ben bir ana kuzusuyum hiçde pişman değilim).

Tekrar tüm annelerimizi anneler gününü kutlarım....