Gazocağı'nın Mavi Alevi

Kilim dokunan tezgah, evin ikinci odasında, odayı içten iki kat gibi bölen, tahtın altına kurulu... Sabah namaz vakti kalkılır. Baba, namazdan sonra tekrar uyur, anne ise tezgahın başına geçer, renga renk kilimleri dokumaya koyulur... Tezgahın çıkardığı “Trak, truk” sesleriyle gözlerimizi açardık. Ne zaman mekiği değiştirdi, ne zaman direzi gevşetip biraz daha iplik aldı veya kopan ipliği bağlamaya çalıştığını yattığımız yerden, görmeden de anlayabiliyorduk.

Yine her zamanki gibi tezgah, aynı saatte durdu. Boş masuralar, kutuya doldurulmuş. Dolu olanları da sağ tarafındaki sandığa renklerine göre diziyordur... Hiç sekmeden çalışan kurgulu saat gibi... Tezgahtan kalkma vakti.
Allahım, yine o ses başladı!...
Korku, ürperti, hüzün hepsi bir arada...
Karmaşık bir duygu...

Gazocağının ürperten sesini duymamak için kulaklarımı, avuçlarımla sıkıca kapatıyorum. Kulaklarımda uğultular yükselince, ocağın sesi biraz olsun kesiliyor.
Yattığım yerden, onun mavi alevini gözlerimle görür gibi oluyorum.
En büyük ablam, geniş bakır siniye kahvaltılıkları hazırlamıştı...
Hızlı yapılan bir kahvaltı... Sonra, kimimiz evin önünde oynamaya başlardık, kimimiz ince şeritler halinde kesilip top şekline getirilmiş kumaşları masuralara sarmak için çözerdik. Babam zahire sattığı mağazaya, annem de tezgahın başına geçerdi...