Gittiler...

"Haydi" deyip kollar açılınca yanan yüreğim gözyaşına dökülüyor. "Kendine iyi bak, seneyede görüşürüz" sözleri havada uçuşuyor. Sıkı sıkı sarılan kollar, yanağa kondurulan öpücükler, yanaktan süzülen gözyaşları...

2.5 ay beraber yaşadım yeğenlerimle. İlk zamanlarda benim odamı, benim yatağımı paylaştık. Zaman geçtikçe sıcak oluyor diye beni önce yatağımdan daha sonrada odamdan attılar.

Her gün iş çıkışımı pencerede beklediler. Eve girdiğimde beni yere yıkmak için güreş yaptılar. Günün yorgunluğunu üzerimden atmaya yardımcı oldular.

Gece yarılarına kadar bizimle oturdular, erkenden kalkıp işe beni uğurladılar. "Yarın geç kalkacağız kimse erken kalkmasın" dediğim pazar günlerinde daha erken kalktılar. Anne ve babalarını rahatsız etmediler ama gelip beni uyandırdılar.

Yaramazlığı en üst seviyeye çıkardılar. İki lafın biri "yapma, etme, dokunma"ydı. Cumartesi akşamları "eğer rahat durursanız yarın izin alıp işe gitmeyeceğim" sözü her hafta sonu işe yarardı.

"Hala 1 ytl verir misin?" deyip cüzdanımı boşalttılar. Her banyo yapmalarında annelerini kovup "halam yıkasın" deyip sıraya girdiler.

Alışverişlerde evde sosis ve ketçap'ın bittiğini büyüklerden daha iyi bildiler. Her hareketlerinde zamane çocuklarının çok zeki olduğunu ispatladılar.

İşte bu gün gidiyorlar. Belki 1 belki 2 sene görüşemeyeceğiz. Burada Almancı orada yabancılar. Bizim gönlümüzünde tacıdırlar...