Gülbahar ve kar maskeli adam

Henüz 21 indeydi Gülbahar.

Yoksul ve parçalanmış bir ailenin iki çocuğundan biriydi. Yetiştirme yurtlarında büyümüştü. Annesini hiç tanımamış , babası, anneleri kendilerini terkedip gittikten sonra, henüz bebekken bırakmıştı yurda onları . Bir daha da arayıp sormamıştı. Yıllar sonra liseyi bitirdiğinde aradığında ise , bu kez de Gülbahar onu görmek istememişti. Erkek kardeşi ile farklı şehirlerde olmuşlardı hep. Yine de bir kaç kez görmüşlerdi birbirlerini.

18 yaşını ve liseyi bitirdiğinde, yurdun "Müdür Abisi". diğer yurtlarda olduğu gibi, onu sokağa terketmeyip, kaderi ile başbaşa bırakmamış, şehirdeki fabrikada işe yerleştirmişti. Lojman çıkana kadar da yurtta kalmasını sağlamıştı.

Artık mutluydu Gülbahar. Para kazanıyor, kendi ayakları üstünde durabiliyordu. Minicik bir salonu ve uzandığında mutlu geleceğinin hayallerini kurduğu yatak odası, pembe çiçekli perdelerle donattığı kendine ait bir lojman evi vardı. Bir de sevdiceği. Hem de mühendis. Kendi aralarında nişanlanmışlardı bile...

O kış zorlu geçiyordu, Gülbaharın şehrinde. İşten eve dönüp, kendini evinin sıcaklığına teslim ederek, doğruca mutfağa girdi ve minik radyosunu açtı. Bir yandan neşe içinde şarkılara eşlik ediyor, bir yandan da akşam yemeğini hazırlıyordu. Kapının zili çaldı."Kim ooo"diye seslendi. Ses gelmedi kapının dışından.

-"Kim OOOOO" diye bir daha seslenirken, gözünü kapıdaki deliğe uydurarak, dışarıya bakmaya çalıştı. Karanlıktı dışarısı. Kendi kendine "otomatlar bozulmuş yine" diye söylendi.

-"Aç..Polis" diye yanıtladı, dışarıdaki ses. Gülbahar, hiç bir şey düşünemeden, açtı kapıyı.Kar maskeli bir adam duruyordu karşısında. Arkadaşları şaka yapıyor olmalıydı kendisine. "Bu kadarı da fazla", diyecek oldu. Kar maskeli adam, Gülbaharın ellerini sıkıca tuttu ve yatak odasına sürüklemeye başladı ve bir yandan da üstündeki giysileri parçalıyordu. Bu bir kabus olmalıydı. Gülbahar, var gücü ile bağırmak istedi . Ama sesi çıkmadı. Karşı koymaya, adamı itelemeye çalıştı minicik bedeni ile...

Her şey bir anda olup bitti. Kar maskeli adam, bir yandan Gülbaharın bedenine tecavüz ederken, aynı anda da onun hayallerine, umutlarına, geleceğine tecavüz edip, onu öylece bırakıp, fırladı gitti evden.

Gülbahar, Kar maskeli adamın evden fırlaması ile aynı anda, içini ve gecenin karanlığını yırtan canhıraş bir feryat kopardı. Komşular aşağıya doluştu, kimileri adamı aramaya başladı. Kar maskeli adam, çoktan karanlığa karışmıştı.

Kimse inanmadı Gülbahar'a. Ne patronları, ne polisler, ne savcı.. Bir tek "Müdür Abisi" inandı. Yurdun ana şefkati gibi sıcak kollarına aldı Onu. Gülbaharı tanıdığımda, yurttaki odasında, kat kat battaniyelerin altında titriyordu ve 21 lik Gülbahar, 70 inde görünüyordu. " Kimse inanmıyor" dedi , bana. Ağzından çıkan tek sözcük buydu. Sımsıkı tuttum ellerini, "Ben inanıyorum sana " diye yanıtladım.

Aradan geçen 15 güne rağmen, soruşturmada hiç bir gelişme olmamıştı. Havanda su dövüyorduk adeta. Sonra bir felaket daha oldu şehirde. Adeta felaketle birlikte bir MUCİZE ! Kar maskeli adam, yine aynı yöntemlerle, bu kez de şehrin ileri gelenlerinden ölmüş bir adamın 60 yaşındaki dul ve yalnız yaşayan eşine tecavüz etti ve kaçtı yine.

Ve polisler , elleri ile koymuş gibi buldular adamı bu sefer iki gün içinde. Yine aynı suçlardan sabıkalı meşhur "Rahşan Affı" ile içerden kısa bir süre önce şartlı salıverilmiş, evli ve çocuklu, 30 yaşlarında bir adamdı.

Sperm örnekleri tutuyordu, suçu sabit oldu. Yargıçlar, iki ayrı suçtan ve en üst sınırdan verdiler cezasını: 24 yıl.

Nişanlısı, Gülbaharın yaralarını saramadı , dayanamadı tecavüzün ağırlığına. Ayrıldılar. Ve Gülbahar, bir daha hiç dolu dolu kahkaha atamadı.

Üç yıl sonra, sokakta rasladım bir akşam üzeri Gülbahara. Arkasından yavaşça omzuna dokundum. Sıçradı Gülbahar. Dokunulmaktan korkuyordu ve dudakları gülümserken, gözleri ağlıyordu...

resim:Frida Kahlo(Meksikalı sürrealist ve sosyalist ressam)