Hayat benim yaşıyorum

2006'nın eylül ayı, günlerden 4; odamda koskocaman valiz ve dolabım boş.

Babam o sabah Uludağ Üniversitesi'ne gitmişti, şansa bak benim kaydım sadece o gün yapılabiliyordu ve ben o gün Brezilya' ya uçuyordum kanadı kırık ama gözleri heyecandan parlayan bir kuş misali.Babamın uğurlamaya gelmesi çok çok zordu. Belki yetişebilirim diye sabahın köründe gitmişti ben uyurken yanağıma bir öpücük kondurarak bana elveda demişti.

Yarı uyanık yatağımdaydım, ananemin sesini duyar gibiydim ama uyanamadım, sonra Sevil teyzemin.. Sonra Gül yengem, kuzenlerim ve dayım geldi ve ben sonunda kalktım. Kahvaltı yaptık beraber -bir daha öyle bir kahvaltı yapamadım hatta bir daha kahvaltı yapamadım ve bırakın o çayın kokusunu kendisini bile göremedim- sohbetler ettik her zaman olduğu gibi. Ama bu sefer herkes hüzünlü....

Valizi kapatacağız artık son kez ortalığı kolaçan ediyoruz. Yanımda benim yerime gelen Alman kardeşim Tom, ona dönüp bakıyorum artık odamda o kalacak, yatağımda o yatacak...

Abim alıyor sazı eline şarkı söylüyor. Yarı da şarkı kesiliyor millet ağlıyor.

Dayım işe gidiyor, bana sımsıkı sarılarak elveda diyor.

Biraz sonra babam geliyor, canım babam bana yetişiyor. Çok seviniyorum.

Abimin basket maçı var, canım aşkım bitanem maça gidiyor bana verdiği resminin arkasına not yazıyor. Sarılıyoruz ve zorla ayrılıyoruz.

Az sonra küçük dayım geliyor. Vakit gitme vakti! Ananemin göz yaşları dinmiyor, bu yüzden onun bizimle havaalanına gelmesi kötü olur diye evde bırakıyoruz. Canım ananem... Yengem gelmek çok istemesine rağmen arabada her olmadığı için evde kalıyor.

Dayım, iki kuzenim, annem, Alman kardeşim, babam ve ben yola çıkıyoruz. Şansa bak yolda araba bozuluyor, neyse öylesine dayımla babam yapıyor. Havaalanında bizi üç halam, bir kuzenim ve yengem karşılıyor. Millet sadece benim gideceğimi görünce inanamıyor. Kim bu önemli kişi diye düşünüp bakıyorlar belkide.

İlk defa havaalanına gidişim bu, haliyle ilk uçak yolculuğum. Ben korkuyorum, bir o kadar heyecanlı ve hüzünlüyüm.

Artık vakit geliyor. Babam nasıl uçacağımı falan gösteriyor son kez. Son kez sarılıyorum aileme. Sanki artık gitmek istemiyorum. Gözyaşlarımız yanaklarımızı ıslatıyor. Ben ayrılıyorum son bir kez arkama bakıyorum ve gidiyorum.

Elveda meleklerim, elveda canım ailem, elveda Türkiyem, İstanbulum elveda...