Her inişin bir çıkışı olsaydı

Kara toprak daha da karardı sonsuzluğa uğurladığımız maden işçilerimizle. Geride yeri asla dolmayacak boşluklar kaldı. Bize hüzün çöktü; ailelerine ve yakınlarına koca dünya.

Nedense baba ocağı kadar güvenli ve sağlam olamadı maden ocakları. Yarına çıkıp çıkamama ihtimaliyle değil güneşi bir daha görüp göremeyecekleri kaygısıyla indiler o derin tünellere. Oysa her inişin bir çıkışı var, diyordu  Atalar. 

Umut, karanlığa uzandıkları yolculuğun vazgeçilmez ışığıydı. Onlar alınlarından akıttıkları terin ekmeğe dönüşümünü, sevdikleri ise helalleştiklerinin eve dönüşünü beklediler korkuyla. Dualar ettiler sofradan tabak eksilmesin diye.

O işittiğimiz acı feryatlar yüreğimizin derinliklerinde hep yükselmeye devam edecek. Zaman, sessizlik örtecek üzerine ama yangın hiç sönmeyecek. Dumanlar boğazımızı yakacak. Giden dönmeyecek ama yeniden aynı göreve kahramanca talip olanlar çıkacak. Kolay değil ne de olsa yaşamak.

Ölüm ne olur bu kadar kolay olmasın. Hayaller maden ocaklarında sönmesin. Tedbir, eğitim adı her ne ise daha da artılırsın. Yeni acılar yaşamayalım.

Hepimizin başı sağ olsun. Aramızdan ayrılanlara rahmet, yaralılara şifalar diliyorum.

Aysel AKSÜMER