Herşey tamamdı, O eksik...

Aşka inandığım zamanlardı. Nefesimin kesildiğini hissederdim, onu gördüğüm zaman... Nutkumun tutulması bir yana, nutkum adeta kaçardı benden. Herşey iyi olacak diye düşünürdüm. İnanıyordum !

Uzun zaman olmuştu görüşmeyeli. Özlem, arzu, şehvet, aşk, konuşulması gerekenler, bazen sadece bakışların hakim olduğu anlar birikmişti. Zor uyumuş, kolay uyanmıştım güne. Duş aldıktan sonra elime geçen bir şeyler giymiştim. Dışarı çıkmıştım. Ağzımda sigara vardı. Önce etrafa baktım, sonra güneş cezbetti beni. Bakışlarımı Güneş'e çevirdim. Her zaman olduğundan daha sıcaktı, daha samimiydi güneş... Yürümeye başladım. Durağa gelmiştim. İnsanlar çoğu zaman sahte gelir. Sanki hepsi aynı şeyi biliyor ancak benden saklıyorlar gibi gelirdi. Ancak o gün başkaydı. Herkes daha sıcak, samimi,içtendi. En düzenbazı bile samimi geliyordu. Bir de rüzgar vardı elbet. Estikçe içime siniyordu. Ayrı bir mest oluyordum. Otobüse bindim. Müzik dinlemeye başladım. Her zaman dinlediğim şarkılar daha da güzeldi. Sanki dünyada hiçbir sorun yoktu. Eminönü iskelesinde buluşacaktık. Otobüsten sıkıldım ve inip trene bindim. Tren rayından çıkan sesler, bir melodi gibiydi. O melodide mırıldanıyordum. Sirkeci'de inmiştim. Sahil tarafından Eminönün'e yürümek güzeldi. Deniz mis gibiydi. Balık kokuları burnumdaydı. Buluşacağımız yere gelmiştim.

Kısa bir süre geçti. Geliyordu. Gözlerimi ayırmadım, onun gelişini izlerken. Sarılmayı bekliyordum. Yaklaştı ve yaklaştıkça vücudumda zerzele oluyordu. Artık yanımdaydı. Sarıldım, sarılmadı. Güldüm, mutluydum. O ise gülmüyordu. Halbuki güneş bizim için ısıtıyordu, o gün dünyayı. Rüzgar bizim için esiyordu. İnsanlar bizim için daha samimiydi. Ancak o bizim için gelmemişti...