Hiç yalanlarım olmadı...

hiç yalanlarım olmadı hayatımda. 

adına beyaz yalanlar denenler hariç... 

dürüstlük öğretildi taa çocukken bir avşar beyi tarafından. 

özü sözü bir olmak öğretildi. 

işlendi nakış nakış yıllarca beynimin 

çocuk hücrelerine. 

zalime karşı ayakta durmayı, mazlumun yanında olmayı öğrendim. 

Dinime saygıyı, bayrak, vatan , ülkem için,  

gözü kapalı gitmeyi ölüme. 

Namus için yaşamayı,  

şerefsiz dudaklardaki şeref sözlerine inanmamayı öğrendim. 

hiç yalanlarım olmadı benim 

beyaz yalanlar dışında. 

hayatı geldiği gibi yaşamayı belledim. 

çok buyuk beklentilere girmeden. 

düştüm çoğu zaman adına yaşam denen bu tiyatroda 

tekrar kalkmayı öğrendim elimden tutan olmadan. 

dost dediğim insanları hep kendim seçtim,  

beni yanıltanlarıda tek kalemde sildim. 

yanıktı yüreğim taa çocukluktan,  

herkes babasına sarılırken bayramlarda 

ben uzaktan baktım dolu dolu gözlerle onlara. 

sevdayı... 

bir tek sevdayı kendim öğrendim yalanım yok. 

birini sevdim amma ne sevmek; 

hep masallarda olmazdı ya leyla ile mecnun,  

ferhat ile şirin. 

bende sevdim sevildiğimi de zannettim. 

her sevdalı kendi aşkını en buyuk sanırya hani... 

bende öyle sanırdım. 

ne şiirler yazdım geceler boyu aşk dolu,  

demli çay ile sigaramda şahittiler sevdama 

birde o 

yalanım yok. 

hiç yalanlarım olmadı benim 

beyaz yalanlar dışında. 

yalnız, mevsimleri yeniden keşfettim aşık olunca 

ilk baharda sevdiğime benziyordu, sonbahar kışta 

bir tek onu sevdim, sevdim işte cahillik ya. 

mavi gül bulunmazdı koskoca Ankarada 

ben gül arardım onun için sokaklarda 

maviyi sevdim onunla. 

o yokken yanımda rüzgarı koklamayı sevdim 

bir yerlerden onun tenine değip gelmiştir diye 

gecenin en koyu saatlerinde 

onun gece gözleri aydınlardı yüreğimde 

geceyi sevdim. 

nefes adlım onunla, güldüm, ağladım,  

mutlulluğu yaşadım doyasıya. 

sonra... 

sonra o gitti kendi yoluna. 

hiç yalanlarım olmadı benim 

beyaz yalanlar dışında. 

artık gece ayazdı , kış bambaşka soğuk. 

ellerim cebimde yürürken kaldırımlarda 

titrerdi yüreğim onsuzluktan. 

ağlamayı öğrendim herkesten gizli. 

sonbaharı kendime benzetir ,  

düşen her sarı yaprağa üzülürdüm. 

binlerce sarı yaprak düşerdi gönlümden de 

çekip giden bilmezdi. 

sonra kapadım gönlümü aşka sevdaya 

o siyah beyaz filimlerde kalmıştı benim için aşk. 

türkan şorayın yaşlı gözlerinde,  

hülya koçyiğitin titreyen dudaklarında. 

birde kadir inanırın sevdalı bakışlarında. 

kapadım gönül kapılarımı ve bir daha hiç açılmadı 

anahtarı yoktu ki kimsede. 

ben yıllar önce atmıştım o anahtarı denizlere. 

maviyi de çıkardım hayatımdan . 

kimseler bilmedi neler çektiğimi. 

şimdi yıllar sonra 

hani ölmedik hayat devam ediyor ya... 

bir şeyler kıpırda dı yeniden yüreğimde 

nihavent şarkılar artık ayrılıktan söz etmiyordu 

sezen aksu ağlamıyordu bestelerinde 

şair nazım mutluluk şiirleride yazmış mış meğerse 

güller, yıllar sonrada açarmış gönül bahçesinde 

özlemişim ben sevmeyi, gerçekten özlemişim be. 

hiç yalanlarım olmadı benim 

beyaz yalanlarım dışında........