Kabul ediyorum küskünüm kendime...

Aslında hiç kabullenmiyeceğim birşey bu. Ben ki asla eğilmeyen hep dimdik duran, güçsüzlüğü silip atmış kafasına buyruk asi bir kız sanardım kendimi.

Bugünlerde kamburum çıkmışçasına sırtımda geçmişimin yüklerini taşıyorum. Bir taılıp düşersem kalkamam diye korkuyorum. Kalkmak için sebebim yok , kaldıracak bir el yok... Benim bu kızgınlıklarım, bağırmalarım hakaretlerim hep kendimle olan uğraşımdan. Bastırılmış acizliğimi gizlemekten. Kendimle barışık numarası yaparken, aslında nasılda kendime küstüğümü görmek, yüzleşmekten tüm korkularım. Çünkü biliyorum ki farkına vardığım gün bir çırpıda silip atıvericem uğrunda ömrümü hiçe saydıklarımı. Bambaşka bir kız çocuğu olucam sancılarla büyümeye çalışan. Çünkü biliyorum ki ağlamadığım yılların acısını çıkarıp bir yandan sövüp bir yandan da bağıra bağıra ağlıyacağım. gözyaşlarım yağmur olarak düşücek toprağıma. Yanlışlarım bundan ibaret. Ne yaşarsa yaşıyayım hep iyimser olmaktan sıkıldığım için bu oflayıp puflamalarım. Değer vermeyişim kendi değersizliğimden belkide. Bunca kahkahalarımın nedeni içimde kopan fırtınalardandır. Ağlamalarım sevinçden değil pişmanlıktan. Elimi uzatamadığım hayatın aslında nekadar dışında olduğumu görmekten bütün yüzsüzlüklerim. Kapı aralağında ki bir tebessüm kadarım hayatımın içinde.

Hayatın içinede, hayatımın içinede sığamayaşımdan bütün asiliğim. Kalp kırmalarım çokca kırıldığımda. Bu iş böyle olmayacak ben adam olmadan. Üzgünüm anne ben adam olamıcam. Dediğin gibi dostum "Kabul ediyorum küskünüm kendime....!"