Kimbilir kaç gece

Her zaman olduğu gibi sabahın erken saatlerinde güne başlayıp yürüyüşümü tamamlamak üzereyken oturduğum bir bankta karşımda oturan bir teyzenin saati sorması dikkatimi çekti.Sabah yedi de saati soran bu teyzenin o bankta o saatte ne işi vardı acaba?  

Yüzünde tarifsiz bir mutsuzluk vardı.Onu tanımak istedim.Sohbet etmek için burada yaşayıp yaşamadığını sordum. Belliki birileriyle konuşmaya ihtiyaç duyuyordu. Huzur evinde yaşıyormuş.Anlattığı kadarıyla hayatındaki herkes onu terketmiş. Terkedenlerin hiçbirine kin duymuyor, aksine onları haklı buluyor ve saygı duyuyor. Hep yalnızmış. Bu benim kaderim, kimsenin bana sahip çıkmaması kaderim dedi.Yıllar önce yanlış bir evliliğin sonucunda kendini içinde bulduğu bataklığı anlattı. Yıllarca yaptığı meslekten nasıl utandığını ve o yüzden evlatlarının bile kendisine kin duymasından bahsetti. Uzun uzun sohbet ettik, ona bir dahaki sefere daha uzun sohbet edebilmemiz için mutlaka ziyaretine gideceğimi söyledim. Bekleyeceğim dedi.Gel ama tek bir kırmızı karanfille gel.  

Onun için yazdığım bir şiiri paylaşmak istiyorum.  

Sen kimbilir kaç gece kendini anlattın bir aynaya  

Bir aynanın beyaz yalnızlığına  

İşte bunca yıl geçti aradan  

Önüne koyup baktın tek tek yıllara  

Tek tek yıllarda bütün yaşadıklarına  

Ağladın!!  

Kimse duymadı  

Elini uzatsan oysa  

Çingene pembesi ay oradaydı  

Yıldızlar orada  

Göremedin  

Kırmızı bir karanfil vardı vazonda  

Erkek koklamalarından eskimiş  

Yüreğinle beslediğinde, bir kez bile koklayamadığın  

Sahi sen bugüne dek kaç karanfille yattın  

Yirmidört saatin sığardı  

Ama odan dardı galiba  

Bir karyola bir musluk birde ayna  

Kenarları işlemeli bir ayna  

Duygulu bir ayna  

Duygusuz bir ayna  

Sen kimbilir kaç gece  

Kendini anlattın bir aynaya  

Bir aynanın beyaz yalnızlığına