Kış Güneşi

Pencerenin arkasından izlerken, gözlerimizden girip ta yüreğimize kadar ulaşıp; her hücremizi ısıttığını sandığımız...

Çatılardan sarkan buz parçacıkların direncini kırarak, ayaza inat; katıyı sıvıyıya dönüştürmeye çalışırken, son bir gayretle...

Gözlerimizi kamaştıran, masmavi gökyüzünün verdiği yansımayla; sadece ayna misali ve bir o kadar sahte....

Sırtından vururken bir anlık sıcaklık, göğsün poyraza açık buz tutup; üşüme ve terleme aynı bedende... Giyinsen bir dert, soyunsan başka bir dert...

Ve ağaçlar; yavrularından ayrılmış ana misali; çıplak, yeşile hasret...Kanmaya hazır yalancı kış güneşine, tomurcuklarını bir an önce yetiştirip...

Deniz... Durgun, çarşaf gibi; ışıl ışıl parlarken tertemiz , kış güneşi gibi ...Soğuk ve temiz, soğuk ve sakin, soğuk ve huzurlu...

Masmavi gökyüzü, pırıl pırıl deniz, yapraksız ağaç, çiçeksiz toprak; kış güneşi...

Yalancı ısıtan, yetersiz ve aldatan...

Hem var, hem yok...

Hem görünen, hem hissedilemeyen...

Yakan ama aynı anda üşüten...

Umut veren belirsiz tarihlere...

Tıpkı hayat gibi; bir göz kırpıp eline alamadan daha, uzaklardan kayıp giden.