Kitaptan kale yaptığımdır

Tuğlası kitaplar olan dev bir kalede yaşıyorum ben. Duvarlarım sağlam. Duvarlarım zayıf. Beni hem koruyor hem açık ediyorlar. Her tuğlanın bir anlamı olunca o kale sizin zayıflığınız oluyor. Tuğlaları korumak için kalenizin dışına çıkıyor ve geçek dünyanın göbeğinde savaşmaya başlıyorsunuz.

Oysa ben yolun başlangıcında, bu duvar beni dünyanın gerçeklerinden, acılarından korur sanmıştım. Kalemi kurup içine saklanmıştım. İçine saklandığım kalenin duvarları kapılarla doluymuş meğer. Her biri dışarı açılan, beni bir türlü iyleşmeyen açık bir yaraya dönüştüren kapılar. Yumuşak karnı hep insanlara dönük, savunmasız bir kirpi oldum sonunda. Şikayetçi değilim. Kalemi seviyorum. Hep açık duran kapılarına, beni dünyanın ortasında savunmasız bırakmasına rağmen seviyorum.

Anladım ki kitaplardan oluşan bir kale yaparsanız döner dolaşır konuksever bir hancı olusunuz. Her yolcuya anlatacak bir hikayeniz, göstercek bir yolunuz olur. Kapılarınız açıktır. Kaleyi oracıkta bırakıp gönül rahatlığıyla gider istediğiniz zaman geri gelirsiniz. Ne de olsa kapıları kitlemenin bir anlamı yoktur. Kalenin içi boştur ve ne kadar kilitlerseniz o kadar yeni kapı açılır duvarlarında.

Kaleyi savunmanın tek yolu dışında olmaktır. Öyleyse çıkmalı, gerçek dünyanın içinde yol almalıdır. Tuğlası kitaplar olan bir kale kurmanın bir bedeli olacaktır elbet. Ödemek gerekir. Hayatta zevkle ödediğim tek bedeldir bu. Üstelik elektrik su faturası da gelmez kaleye. Anlatacak hikayelerden ve artık siz açmasanız bile kendiliğinden açılan kapılardan başka bir faturası yoktur. Kendi faturanızı kendiniz keser gül gibi yaşayıp gidersiniz yani.

Demem o dur ki;

Kitap okur, kitap konuşur, kitap söylerim. Ama ayaklarım bu dünyanın toprağına basar. Görürüm... Bilirim... Kaydederim...