Kovuyorum seni yüreğimden

Güzel olan herşey bitmeli miydi? Yürekte biter miydi güzellikler? Bir aşk kolay atılabilir miydi kalbinin en derininden? Sensiz biter mi gün? Doğar mı güneş? Şarkılar anlamını yitirmez mi? Ya da daha bir anlam kazanmaz mı dinledikçe. Bu sorularımın cevabını verebilir misin bana? Yokken, yanımda değilken. Beynimde dönüp duran soruların cevabı olabilir misin? Olamazsın, olamadın. Bu yüzden attım seni kalbimden, ya da ben öyle sandım...

Attığım gün bile geri istedim seni arsızca. Eski günlerimizi istedim, dönüp gelmeni beni şaşırtmanı istedim. Yanılmak, herkesi yanıltmak istedim. Olmayacağını bildim ama istedim. Aşk bu ya. Belki imkansız gördüğüm şeyler oluverirdi bi anda. Belki sihirli bir el dokunurdu bize, mutlu olurduk. Hiç yaşanmamış sayardım kötü günleri. Geçmişimi bile silerdim, sıfırdan başlardım senle. Umut aşkı besler derler. Bende umut hala bitmedi, bitmeyecek sanırım.

Aslında hep bu olamama ihtimali sürüklüyor, beni sana ve aynı zamanda geri çekiyor. Hırpalanıyorum. Zaten yeterince hırpaladın sevginle. Daha fazla hırpalanmak istemiyorum. Bu yüzden işte en çokta bu yüzden. KOVUYORUM SENİ YÜREĞİMDEN!.....

(Birinin hislerine tercüman olmak istedim. Umarım olmuşumdur.)