Köylü köyüne...

Köyden yeni döndüm. Son bir ayımı, çocukluğumun ve gençliğimin büyük bir bölümünün geçtiği Karadeniz sahiline yakın kendi köyümde geçirdim. Köyden nefret ediyorum.

Köyde yaşayan veya köyle bağları devam insanların özel olarak, acilen incelenmesini istiyorum.

Köyde yaşayan aileler parçalanmış ve parçalanan aileler de bencilce toprağa secde ediyorlar.

Anne, babalar çocuklarıyla, kardeşler birbirleriyle anlaşamıyorlar. Yetmedi, komşular aralarında sorun yaşıyorlar.

Tüm bunların nedeni, tek kelimeyle; toprak.

Köylü için bir gram toprak, bir tane yaprak çok önemli. Kardeşlikten, dostluktan, komşuluktan daha önemli.

O yüzden köylerde toprak paylaşımında sorun çıkar, ya da yok yere sınır ihlali yaparlar... Sorun her yerde yaşanabilir, ama köylünün çözüm yöntemi; kavga, çatışmadır. Sonuçta süresiz dargınlıklar çıkar ortaya. Konuşarak veya hukuk yoluyla çözelim gibi saçmalıklarla uğraşmaz köylü. Köylü merttir, delikanlıdır, gerektiğinde döver, keser, öldürür...

Köyde yaşayan çocuklara acıyorum, kendi çocukluğuma acıdığım gibi. Köyde çocuk olmak zordur. Köyde sürekli yaşayan model alabileceğin çapta birisi de yoktur. Çocukluğunu yaşayamadan sürekli çalıştırır ailen seni. Senin çocukça ihtiyaçların göz ardı edilir. Hayvanların bakımı, bahçe, tarla işleri hiç bitmez. Köyden nefret ediyorum.

Sonuçta çocuklar asi olur, evden kaçar, köyden kaçar. Anne, babalar bu nasıl evlat diye dövünür dururlar.

Köyde çocuklar küfürleri, büyüklerden öğrenirler. Hatta para verirler çocuklara; "Oğlum, şu amcana bi küfür et!" diye. Şehirde yaşayan çocuklarınız yaz tatilini köylerde geçiriyorsa, lütfen dikkat edin çocuklarınızın ahlağı bozulmasın.

Peki köylü, büyük şehre gelip yerleştiğinde bir değişime uğruyor mu? Hayır! Tek özlemi tekrar köyüne dönmek. Kültürel anlamda biraz etkilenme olsa da genel anlamda özüne bağlı kalıyor köylü milleti.

Neyse, köylüleri köylerinde bırakıyorum ve asla köyde yaşamak istemiyorum.

Bu yazıyla köylüleri suçlamıyorum. Köyde yaşamanın doğası bu. Çünkü toprak insanı değiştiriyor. İlk insan neyse son insan da aynı. Ben sürekli köyde yaşasam onlar gibi olup olmayacağımı bilmiyorum.

Son olarak, köy sessiz, sakin değil. O ne ya, akşam sabah böcek sesinden durulmuyor.

Ben İstanbul'u özledim.