Küçüğüm

Sevginin ruhunu yitirdim; sevinin, çığlıklar atın , ayinler yapın… İstediğiniz oldu işte!Ne bekliyordum ki? Her şeyi düzeltebileceğimi mi? Ne komik değil mi? İşin kötü tarafı inanmıştım da… Canımı acıtan bu… İhtiyar balıkçı gibi;tüm yıldızları kumsaldan toplayacak, gökyüzüne savuracaktım, sabırla ve özenle…Tek tek…

Kendime inandığım kadar inanmıştım başaracağıma …Meğer bir masal anlatmışım ve sonuna sadece ”BEN” inanmışım. İnsanlara inanmanın bile ne büyük yanılgı olduğunu öğrettiniz bana…İyi bir öğretensiniz kabul ediyorum.

Hayatı yudum yudum içmem mümkün değilmiş yüreğimle…

Öğrendim…

Gözlerimi kapatmamam gerekirmiş hiçbir zaman…

Her insanın sevilecek bir yanı olduğuna inanırdım…

Kötü insanların bile… Yanılmışım...

İnandıklarımı yaşamak istedim , çok gördünüz bunu bana…Büyütüyorum şimdi yüreğimi acıyla

Büyüdükçe katılaşıyor .

Aşk için bin sayfa yazı yazabilirdim ama, artık üç harften ibaretmiş.

Biliyorum…

Bugün son ağlayışımdı, şimdi ağlatmayı mı öğrenmeliyim?...

Hesap kitap yapmalıymışım ”insan” olabilmem için,

Çizgilere basarak yürümeliymişim yolun dışına çıkmadan…

Hayallerimi büyütüp” koca adam” yapmalıymışım.

Sevginin dünyayı değiştireceğine inanırdım, artık değil…

Merak etmeyin , büyüyorum ”kocaman “ oluyorum.

Siz de şunu bilin “kocaman” oldukça “küçülüyorum”
S