Noel Baba aşkımız nerden kaynaklanıyor?

31 Aralığı 1 Ocağa bağlayan dün gece yeni yılla ilgili çok sayıda blog yazılmış. Çoğu arkadaşlarımız, yeni yıldan beklentilerini, “şunu getirsin, bunu getirsin”, diye sıralamışlar…

Yeni yılın böyle bir mahareti olmadığını geçen yıl yazdığım bir blogda anlatmıştım. (http://blog.milliyet.com.tr/Blogum.aspx?BlogNo=84024) aynı şeyleri tekrar etmiyeyim. Arzu edenler oraya bakabilirler.

Aslında yılbaşı, dünyayı ikiye böldüğünü düşündüğümüz en geniş paralel ekvator çizgisi gibi hayali, ya da soyut bir kavramdır.

Elle tutulan, gözle görülen bir hacme sahip cisimler, pozivist bir yaklaşımla hayatımıza öylesine girdi ki, somut olmayan her şeye şüpheyle bakar hale geldik.

“Geç farkettim taşın sert olduğunu. Su insanı boğar, ateş yakarmış” diyor ya Cahit Sıtkı… İşte böylesine doğal bir gerçek olan “manevî” zenginliklere hep karşı çıktık.

Halbuki, aklımızı, sevgimizi, saygımızı, kederimizi, sevincimizi, aşkımızı da elle tutup gözle göremiyoruz ama, varlar işte varlar…

*****

İnsanın “insan olarak” yapması gereken şeyleri tek kelimeye sığdırmaya kalkarsak “düşünmeli” derim ben sadece, düşünmeli…

Düşünerek hepimiz aynı sonuçlara varamayız belki, ama düşünmesini bilirsek bir şeyleri mukayese ve muhakeme yapmasını becerebiliriz ve birbirimize daha anlayışlı, daha hoşgörülü davranabiliriz.

Kendisini yaratan güç karşısında insanoğlunun çaresiz olmadığını kim iddia edebilir? Herhalde hiç kimse…

Öyleyse insan bütün kâinatı ve ondaki canlı cansız her şeyi yaratan Tanrı’dan bir şey dilediğinde, ondan bir istekte bulunduğunda, yani ona dua ettiğinde, “çağdışı” gerici olabiliyor da, bütün gücünü bizim belirlediğimiz farazî bir tarihten alan “yeni yıl”dan, hatta insanların kendi uydurduğu “Noel Baba”dan bir şey dileyince nasıl “çağdaş” ve “ilerici” olabiliyor?

Allah’tan isteyene “yok öyle şey, çalışmadan hiçbir şey olmaz, çalışacaksın, bak gavur dediğin adamlara, çalışıyorlar ve kazanıyorlar” diyerek karşı çıkanlar, niye yeni yıldan, Noel Baba’dan beklentisi olanlara aynı sertlikle muamele etmiyorlar?

Çünkü Noel Babayı bize pazarlayanlar, onu yumuşatarak, şirinleştirerek, güzelleştirerek beynimize ve kalbimize sokmayı becermişlerdir. Amaç sadece satışları artırmak, Pazar ekonomisini canlandırmaktır.

Ama Noel Baba bize öyle tatlı anlatılır ki, hepimiz ninni dinleyen bebek gibi bu acıklı durum karşısında resmen uyur, kendimizden geçeriz.

Yılbaşından önceki bir ayla sonraki ay, beyinlerimiz hep Noel Babayla yıkanır. Konulu filmlerden dizilere, çizgi filmlerden sahne şovlarına kadar, görsel medyada hep Noel Baba vardır.

Büyüklerimiz, Noel Baba’nın çocuklara her istediği hediyeyi hem de bacadan girerek getirdiği yalanını sanki bilmezlermiş gibi, hiç düşünmeden tıpış tıpış gidip çocuklarının istediklerini alıp başuçlarına koyarlar.

Saatlerce,günlerce çalışıp kazandıkları parayla biricik evlatlarına satın aldıkları bu hediyeler için, çocuklarından bir teşekkür bile alamazlar. Çünkü teşekkür mercii Noel Babadır.

Allah’ın verdiği nimetler için Allah’a şükretmek, çağ dışılıktır ama, ana babanın aldığı hediyeler için -sadece adı olan- Noel Babaya teşekkür etmek çağdaşlıktır.

İşte bu kadar basit şeyleri düşünmeyişimize kızıyorum ve üzülüyorum ben…

Yoksa yan gelip yatarak sadece dua ile bir şey başarmak mümkün mü? Böyle bir Müslümanlık ve din anlayışına ben de karşıyım. Dahası Kur’anda rabbimiz “bilsin ki insan, kendisine çalışmasından başka fayda verecek bir şey yoktur” buyurarak zaten diğer bütün kapıları kapatmıştır.

Bir gün Batı Noel Baba’ya gerek kalmadığı sonucuna varırsa, biz de hayatımızdan onu silip atacağız. Ama kendi aklımızla ve düşüncemizle bir şeylerden ders çıkarmayı bir türlü beceremiyoruz.

*****

Eski yılbaşılar denince evlerde oynanan tombalayı hatırlatmış bazı yazar arkadaşlar… Televizyon kültürü, benzeri alışkanlıklarımızla birlikte onu da aldı götürdü.

Sadece tombala mı? Eskiden yılbaşı gelirken İstanbul sokakları hindi sürüleriyle dolardı. Kurban bayramında sanki hayatında hiç et yememiş gibi, “hayvancağızlara yazıktır” kampanyası başlatanlar, yılbaşı gecelerinde sofralarından hindi dolmasını hiç eksik etmezlerdi.

Şimdilerde artık hindi bütün marketlerde senenin her günü bulunur hale geldi de bu ilkellikten kolayca kurtulduk.

Çam ağacı katliamının önüne de, yılbaşı gecesi için yetiştirilen özel yılbaşı ağaçları sayesinde geçilmiş oldu.

İyi kötü bir yol bir mesafe kaydediyoruz. Ancak bu hem ağır, hem de yine Batı’nın güdümünde oluyor.

Düşünen insana olan ihtiyacımız her zamankinden daha fazla. Kimse bizim yerimize düşünmez, düşünemez. Düşünürse de bize iyi şeyler tavsiye etmez, doğru yolu göstermez.

Çünkü çağ, herkesin kendi çıkarına çalıştığı bir çağdır. Menfaatlerin çarpıştığı bir zamanda, başkalarından bize kalsa kalsa aslanların yemeklerinden artan kemik yığınları kalır. Lütfen onları yalamakla zamanımızı geçirmeyelim.

*****

Genç bir blogcu arkadaşımız, “yeni yıl önümüzde açılan bembeyaz yepyeni bir sayfadır” demiş. Gerçekten de öyledir. Ona anlam katacak, onu değerli yapacak, sadece bizim ona yapacağımız katkılardır.

Yılın sonunda muhasebemiz, birey olarak, toplum olarak, ülke olarak bizi “kârlı” durumda gösteriyorsa, kazançlı çıktık demektir.

Bir yılın geçtiğine üzülmediğimiz gibi, yeni gelen yılda daha iyi şeyler yapma gayreti, inancı ve azmiyle daha çok mutlu olabiliriz.

Yoksa gelen ve giden yıllar, hem ömrümüzü alıp götürmekten, hem de Noel hediyeleriyle bizi sömürmekten başka hiçbir işe yaramazlar…

Kuponuna veya biletine bir şey isabet etmeyen iştirakçilerin, “tüh Allah kahretsin” diyerek yaşadıkları bahtsızlığı biz de her yılbaşı tekrarlayarak hayatımızı boşu boşuna heba ederiz.

*****

Dün çarşambaydı, bugün Perşembe… Yeni yıl coşkusuyla dinlendik, yenilendik, heveslendik, tazelendik…. Enerjimizi gereksiz yerlere sarfetmeden, özellikle de birbirimize karşı kullanmadan, kendimiz için, ailemiz için, ülkemiz için, toplumumuz için, milletimiz için yarın sabahtan itibaren çalışmaya başlıyoruz.

Hadi bakalım, bu yılı daha verimli ve daha güzel geçirelim ve gelecek yıla klasik söylemlerden farklı bir şekilde girelim.

Var mısınız?