Ölülerime ağıtlar 1

Herkes erken ölür

ama

bu insan gerçekten erken öldü

arkasında ıpıssız bir yalnızlık bırakarak

kimseler onu anlamadan,

vahşi bir Dünya’da

uygar kalmaya çabalarken

> ,

bir oyuncuydu

iyi oyuncu değildi

ama

ünlü bir oyuncu oldu

>,

onunla çok acaip bir öyküde karşılaştım

inanmamak serbest

>,

eski bir arkadaşın

o an için

eski sevgilisiydi

isteyerek kendi ayrılmıştı

ama

onu görmek istemişti

>,

saz’ist arkadaşım

beni de aldı yanına

ahşap bir villaya gittik

Boğaziçi’nin caanım yeşillikleri içinde

aç karnımızla

başka gavurların tokluklarını gördük

çatı katıydı

derin dondurucuda

sonsuz gıda vardı

beni en az 2 ay doyururdu

>,

konuştuk konuştuk

boş yere boş yere

ben bile bile

onlar bilmeden

ya da

bilmez gibi yaparak

sonuçta ikisi de oyuncu,

bir Artaud-Beckett oyunu melezi seyrederek

tek kişilik zorunlu seyirci hesabında,

geceyarısını geçti

istersek kalmamızı söyledi

ve birimizin 10 kişi sığar yatakta onla birlikte yatabileceğini,

arkadaşım yerde yattı

ben onun yanına sokak elbisemle kıvrıldım

düşümde onunla sevişip boşaldım

elim eline değmedi

bu öykünün boşluğu beni hala sarsar

>,

bir süre sonra sahneye çıktı

yine bir gavurla

adam benim caz-dans hocamdı

ve eşcinseldi,

hanım oyuna davet etti

gittik seyrettik

>,

sonrası karışık

müstakbel 2 bölümün kronolojik sırası değişebilir

>,

kendine yeni bir sevgili buldu

Amerika’da bulaşıkçılık yaparak

onu müzik okuttu

geri döndüler

>,

sonra ünlü olduğu film geldi

az sonra da genç yaşta öldü

çok çok şaşarım

canlandırdığı eroinman kız hala domuz gibi sağ

>,

ölüm haberini alınca yutkundum

delireyazdım

bu öykücükler aklımdan hiç çıkmadı

>,

20 yıldan çok geçti

ya da bana öyle geliyor

affınıza sığınarak

bir mevtanın mahremiyetini ihlal ederek

onu yazıda ölümsüz kılmak için

melankoliyle bu ağıt-koşuğu yazdım