Pir'mete'ye

Sanat eseri mektubundan onur duydum.. 

Yine “özenle ve sessizce” okudum.. 

Yorum yazayım istedim, yazamadım. Hayal kırıklığı bir anda yordu beni, biraz sonrasında uyudum. 

Her zaman derim ki evlat ya da evlat bildiklerime; “Çok sinirliysen ya da çok üzgünsen önce bir gece uyu. Ertesi gün aynı fikirdeysen ne ala, değilsen kıyısından dönmüşsündür –belki de ölümcül- hatanın.” 

İyi ki yorum yazmamışım. Madem bir mektup aldım, öyleyse yine bir açık mektupla cevap vermeliydim. 

Üstadım! 

Sonda söyleyeceğimi başta söyleyeyim: Ben gidişini kabullendim. 

Ama bir çift kelam etmezsem de huzursuz olurum. 

Ben “’birileri var’ diye gittin” mi dedim? 

Yorumları anlamam, bak bakalım kısacık yazıma neresinde yazıyor bu dediğin? 

Yaşatılanlar ve yaşam için yazmalısın dedim, seni sevenler için, dostların için yazmalısın dedim. 

Bak bir masal yazdın, nasıl eski keyifleri cilaladın hemen! Zor edinilir bir birikimin var, bunu kendine saklamayı nasıl bir emeklilik olarak görürsün? 

Olsa olsa iş yaşamından emekli olur bu birikim, dost meclisine ise paha biçilmez bir zenginlik! 

Sen dükkânından yaşam almak isteyenlere mi yazdın, Milliyet Blog sahipli olsun diye mi? 

Sıra bize gelsin diye mi sustun? 

Pir’mete! 

Bu mektup sana bir dön çağrısı değil. Anladım, seni ikna edecek yegâne şey yine Pir’mete’nin kendisi. 

Bu mektup sadece seninle neden aynı fikirde olmadığımın izahıdır. Ki sanırım benimle aynı düşünen çok kişi var bu ailede. Bu ailede herkes yanılıyor olamaz ya, neyse uzatmayım. 

Bu mektup sana bir dön çağrısı değil. 

Sen karınla, beygirinle, keçinle ve fırınlanmış meşe değneğinle mutluysan biz de mutlu olmalıyız. Senin mutsuzluğunun üzerinde biz nasıl mutluluk kurarız? 

Ama son bir kez tekrarlamadan duramam: 

Sen bu gidişinle yanlış yaptın be Pir’mete. 

Gitmek, dik durmak değildi. 

Gülmeyi bilmek, sana dükkanı kapatmama sorumluluğunu yüklemişti oysa. Yazmalıydın.. 

Anlayan için. 

Sevgiyle kal, aramızda kal. 

O sıcak, derin, ışıl ışıl, bilge gülüşün hiç eksik olmasın. 

Ellerinden öperim..