Sabah trafiği

Sabah saat 6:30 civarı:

- Anneee, çok hastayım çok. Gidemeyeceğim okula. Midem de bulanıyor. Kalkamıyorum, bak.

- Dur bakalım kızım, ateşin mi var? Birşey yok gibi. Dün gece de çok geç yattın. Uykun var değil mi?

- Yaa... Neden bana inanmıyorsun. Ne alakası var?

- Aşkım... Kız hasta galiba. Okula yetişmem lazım. Senle kalsa?

- Yoktur onun bişeyi. Geç yattı ya ondandır. Bir de haftanın yorgunluğu, çıkıyordur şimdi. Götür sen okula birşey olmaz. ( Zaten baba da en fazla bir saat sonra kalkacak. )

Eh işte. Sabahın körü. Okula yetişilecek. Kız mızıldar, babası uykulu, " iyidir o. " der. Anne de oradan oraya koşturup, bir yandan giyinir, bir yandan mızıldanan kuzusuna ballı bir dilim ekmek yedirir, üzerine şurup dayar.

- Anne? Ya çok kötü olursam okulda?

- Olmazsın kızım...

- Ya olursam?

- Bak, sağlık karneni alıyorum yanıma. Kötü hissedersen doktora gideriz de, senin depo penisilin vaktin geldi galiba...

- Olmaz anne... Sen de, mahsus mu yapıyorsun? Çok acıtıyor o...

- Korkunun ecele faydası var mı? Geç kalıyoruz hadiiii...

Binbir naz niyaz arabaya binilir. Anne geç kalıyoruz derse telaşında, kızı mide bulantısı teranesinde. Babamız da evde bilmem kaçıncı uykusunda...

Böyle zamanlarda çok kızıyor anne. Sanki çocuk tek başına annelerin sorumluluğu. Gerçi sabah sabah babanın haklı tarafı da var. Anne de kızın hastalığından çok emin değil. Tamam var bir kırıklığı da okula gidilemeyecek kadar mı? " Keşke " diyor anne, " erkek olsaydım. Daha rahat olacaktım kesin. "

Neyse, araba park ediliyor, okula yetişilmiş. Derin bir nefes alınıyor. Hala vızıldayan sabah şekeri sınıfına bırakılıyor. Derse giriliyor...

İlk tenefüs kontrol edilen sabah vızıltısı hayatından memnun görünüyor...

Anne de, " haklıymış eşim " diye düşünüyor. Okula varınca kızım iyi oldu...