Sabahattin Ali'den Kar ve Kaplan'a: Sevdiğinin uğruna...

Büyük yazar Sabahattin Ali’nin bir hikayesinde geçer.

Yanılmıyorsam bir çingene genç, bir çingene kıza delice aşık olmuştur. Ancak kız tekerli sandalyeye mahkum bir engellidir. Çocuk kızı çok sever, hayatını birlikte geçirmek ve onunla evlenmek ister. Her gün, her gece kız için yanır tutuşur, kız onun aklından çıkmaz, ama hangi tanıdığa, hangi dosta, hangi aile üyesine, hangi çarşı pazar esnafına açılsa yanıtlar benzerdir:

-O kız engelli, bu iş olmaz.

-Bu işin peşini bırak, mutlu olamazsınız.

-O sandalyeye mahkum, sen sapasağlamsın, bir ömür yapamazsınız!

Çocuk ona da açtığında sevgisini, kendisini çok seven kızdan da benzer bir yanıt alır:

-Ben sakatım, sandalyedeyim, sense sapasağlamsın, olmaz, çok istiyorum ama yapamayız!”

Delirir neredeyse çocuk. Kavuşmalıdır sevdiğine. Çıldırır. Çözüm gelemez aklına.

Çocuk çalıştığı iş yerine gider, bilerek ve isteyerek kolunu makinenin altına sokar. Kanlar fışkırır metale kaptırılmış kolundan, ve çocuk, bilerek, isteyerek ve çok sevinerek kolsuz kalır.

Bir başka hikaye Roberto Benighi’nin Le Tigre e la neve (Kar ve Kaplan) filminden.

Bir Hindu hikayesi olduğu söyleniyor. Ortadoğu’ya taşınmış. Filmde şöyle bir diyalogla anlatılıyor:

-O çok yaşlı biri, belki de beni unutmuştur. Babam hep onu örnek verirdi bana. Her zaman, asaletini kimsenin aşamayacağını söylerdi.

- Neden, ne yapmış ki?

- O da bir şair. Gençliğinde çok aşık olduğu bir kadınla evlenmiş. Evliliğinin üzerinden bir süre geçmiş, kendisi savaştayken bir mektup almış, karısının çiçek hastalığına yakalandığı ve bir daha düzelmemek üzere şekilsizleştiğini öğrenmiş. Haberi aldığı anda, Al-Djumeili
gözlerinin ağrıdığını söylemiş. Sonra da kör oldum, demiş. Ve 12 yıl sonra, karısı öldüğünde
Al-Djumeili yeniden gözlerini açmış.

İki benzer hikaye… İki benzer duygu.

Dünyanın hikaye edilen herhangi bir yerinde, herhangi bir kültüründe bu hikayeler o duyguyu tanıyanları şaşırtmasa gerek.