Seçeneksizdi..

Yüzüme savrulan kimsesizliğimdi,

Sabahın çıkmaz karanlığında uzaklardan gelen hasreti kucaklayan, sarılırım doya doya geç kalmaktan korkarak.

Bir bahar mevsimi,

Ve sen,

Ve ben,

Ve kimsesiz…

Bu serzenişte kahrolan baharın rengi, buğday başağında terleyen damla, başını eğecek miydin ? Hâlbuki karanlığın derinliklerinde gülerken gözlerin, alev üşürdü bakışlarından… Dokunamazdım ellerimle, tutabildiğim tek deniz tutuşurdu. Sen soğuklarda ben niye alevlerdeyim, anarken seni üşüyebilsem keşke. Hem uzak daha yakın artık senden…

Dert kalmamıştı bağrıma üşüşmeyen, ruhsuzdu yağmur bulutlardı zifiri karanlığa kulak veren…

Bana mı kalmıştı kahır satırları yaşamak bir imkânsıza yaslayıp kavuşmayı beklemek.

Ben eğilip toplarım aksak satırları, fakir cümlelerin satır aralarında kayboluyorum nasılsa… Yüreğimde birikmiş nice kelimelerim var oysa. Aldırış etmeden yol alıyorum bıçağın keskin yüzünde, ayaklarım yalın gözyaşlarım çıplak, taşımakta acemiyim yalnızlığı… Yitip gidiyorum kenarından sıyrılmaya başlamış derim, yüzülüyor tüm bedenimden. Üşüyorum içten içe… Yüreğim kederden titrer. Ellerim buz gibi, oysa sonbahar gelmemişti…