Sema Vakti...

Dışarıda baharın gün ışığıyla yıkadığı sabahlar…

Gönlünde rüzgârın uğultusu, yağmurun sesi var.

Aklın yine alıp başını gitmiş senden habersiz.

Saatler Sema Vakti'ni vurmakta sessiz.

Sana verilen ömür hancı olarak biçilmiş sanki.

Kimse kalmaz sende ebedi.

Kahvehaneler kurulmuş gönlünün otağında.

Tahta masalar ve sandalyeler atılmış tenha köşelere.

Renkleri mavi.

İki çift muhabbet için hepsi.

Nasılsınız? diye başlayan…

Nasılsın sahi...

Mutlu musun pencereni çalan dolunaydan.

Her yeni ay ışığı yeni bir başlangıç sanki.

Yolcuların gölgesinde dinlendiği, kaç çınar içinde gizli.

Kaç çınar daha ayak diremekte.

Sende Sema Vakti.

Ya giden de?

Sen yürüsen bile yol alamazsın ki.

Yollarda güllerin bıraktığı dikenler serili.

Serçe parmakların direr mi seni?

Cam bir vazoda unutulmuş solan kırmızı güller.

Gidenlerin yüreğine çiğ düşmüş gibi.

El sallasan nafile.

Dönüp ardına bakan var sanki.

FOTO : S.GÜZEL