Seni en güzel ben severim… Sevmesin benden başka kimse seni…

Bununla terbiye etme beni. Ruhumu, seni kıskanmanın kıskacında acılar içinde kıvranmaya terk etme. Bu kuyu öyle derin, öyle karanlık, öyle dar ki… İtme bu girdabın içine beni… Kıskanmak, seni kıskanmak o kadar acı veriyor ki…

Midemde ağrılar, bir türlü gelmeyen uykum, kafamın içinde dönüp dolaşıp, kurulup kurulup canavarlaşan düşünceler, canıma saplı bir ağrı, isteksiz, sevimsiz, huzursuz biri olmama neden olan sıkıntılı, sinirli, gergin ruh halim…

Kapının önüne koyulmuş bir kedi gibi hissediyorum kendimi. Dışlanmış, itilmiş, aşağılanmış, küçültülmüş… Gülücüklerini benden başka herkese cömertçe dağıtırken; enerjini, sevincini, zamanını benden başka herkesle paylaşırken; muhtaç olduğum küçücük bir gülümsemeyi, gözucuyla bir bakışı çok görme bana...

Bu hastalıksa hastayım, kabul. Özgüven eksikliğiyse ona da eyvallah. Ama seni kıskanmak; ne olduğunu filan hesaplamadan, düşünmeden, kontrol edemeden yaşadığım bir hal, bir durum, bir gerçek… Önüne geçemediğim bir taşkın; alıp diğer tüm duygularımı sürükleyip götüren, geride kalan her şeyimin üzerini balçıkla örten bir sel… Öylesine hızla solduruyor ki içimin gül bahçelerini senin bu hoyrat tavırların, beni umursamaz hallerin, gözünün önündeyken görmezden gelmelerin, beni acımasızca yok saymaların… N’olur bunula terbiye etme beni…

En güzel ben severim seni… Sen hiç böyle sevilmedin ki, bir daha kimse seni böyle sevemez ki… Bak, buradayım… Gör beni, hemen yanı başındayım. Bir uzatsan elini, bir daha bırakmam asla seni. Seni en güzel ben severim, sevmesin benden başka kimse seni… 

http://www.youtube.com/watch?v=WC_3jBFrV60

(Halil Sezai - Kafası Kendinden Güzel)