Stop

Sam Brown'un 'STOP' parçasını dinliyorum son bir saattir. İçimde garip bir sızı... Gözlerime düşen hüznün gölgesinin ardından bakıyorum etrafımdakilere. Zihnime akbabalar gibi üşüşen acıları kovalamaya çalışıyorum. Bir yandan da çölün ortasında günlerce susuz kalan bir yolcu gibi, teslim olmak geçiyor içimden. Çölün ortasında uzanmak; yakan güneşin, susuzluğun ve etimi koparan akbaların esiri olmak. Birazdan bırakacağım kendimi, o sonsuz yokoluşun kollarına. Ama hiç bilmeyeceğim neden ben? Neden bu hüzünler? Neden hep yanlış giden bir şeyler? Nasıl düştüm ben bu çölün ortasına? Ne yaptım, nerde yolumu şaştım??? Bir avucun sıcaklığını, ellerime güvenli bir dokunuşu, gözlerime anlamlı bir bakışı bu kadar uzak kılan ne?

Benimki bir isyan sadece!!! İçimden, yüreğimin en karanlık köşelerinden kopan bir çığlık! Kanayan bir yara, asla kabuk bağlamayıp iyileşmeyen, yanlışlıkla bir el çarptığında kalkıp kanayıveren bir yara... Ve korkarım hiç geçmeyecek bir yara:((