TANRI BENİ ÖPEREK YOLLAMIŞ DÜNYAYA

“Tanrı bazılarını dünyaya yollarken öperek yollar” dedi bir gün Güneri Civaoğlu Şeffaf Oda programına katılan konuğuna. Sonra düşündüm kendimi “acaba Tanrı beni de öpmüş müdür “diye. Galiba öpmüş. Çok şanslı olduğumu, Allah’ın sevgili kulu olduğumu düşünüyorum. Çünkü etrafımda gerçekten mükemmel insanlar var. Bunlardan bir tanesi ile iki gün önce karşılaştım.

Rasim abi…Ev sahibimizin oğlu. Evli, çoluğu çocuğu olan Emirdağlı bir abimiz.

Her ayın 15’in de kiramızı öderiz. Her ay gelir kirayı bizden alıp babasına verir. 95 m2 lik evde iki kişi kalıyoruz. Evin masraflarını iki maaş ile ödemeye çalışıyoruz. Bu eve taşındığımızda öğrenciydik. Yaklaşık 4 yıl oldu. Şimdi çalışıyoruz da. Üstelik ev sahibimiz kiraya zam bile yapmadı. Bizim için mutfağa doğalgaz döşetti,pencereleri pvc yaptı…Ne istersek hemen yaptı. Ne o bizi üzdü ne de biz onu.

TEPE TAKLA OLDUK BU AY

Bu ay kirayı geciktirmek durumunda kaldık. Ne oldu ne bitti anlamadık ama birden bir dünya fatura ile karşı karşıya kaldık. Hiç böyle olmamıştık. Hatta bu ay “evet kriz varmış” dedik. Hal böyle olunca kira meselesini ne yapacağız diye kara kara düşünmeye başladık. Maaşlar olduğu gibi faturalara gitti. Yiyecek yemeğimiz var ama kirayı nasıl ödeyeceğiz. Tüm bunları düşünürken yaptığımız şey ise daha bir kötüydü. Yerin dibine girmek istiyorum dediğim bir şey yaptık. Hafta sonu evde olacağımızı bilen Rasim abi geldi eve ama biz kapıyı açmadık. Telefon etti telefonu da açmadık. Ne diyecektik?

BU ZAMANA KADAR SEN UYUMADIN ŞİMDİ O UYUMASIN

Adamın biri komşusundan borç almış. Bu borcu da ödeyemiyorum diyerek uykusuz kalmaya başlamış. Ne diyeceğim,komşumun yüzüne nasıl bakacağım diye kara kara düşünüyormuş. Ödemek istiyormuş ama ne yapabilirmiş ki yoksa yok. Bu duruma kızan karısı pencereyi açıp komşusunu çağırmış;

-Bizim sana borcumuz var ya

-Evet var

-İşte biz onu sana ödeyemeyeceğiz

Dönmüş kocasına sonra; “bu zamana kadar sen uyuyamadın şimdi de o uyuyamasın” demiş.

Günlerdir Aysun ile nasıl öderiz diye düşündüğümüzden Aysun “açalım kapıyı ödeyemeyeceğiz deyip kapatalım olmaz mı” dedi. Haklıydı da. Açmamak olmazdı. Akşam da olmuştu. Işıkları yakmamız ile kapının çalması bir oldu. Rasim abiye kapıyı açtık ve gerçeği anlattık. Neden kirayı bu ay ödeyemediğimizi, durumumuzu. ..Ne dese iyidir?

“Ben siz aramayınca merak ettim. Buradan da geçiyordum ışığı görünce bakayım bir dedim. Sorun değil. Sonra ödersiniz kendinizi yormayın. Hatta her ay biraz biraz fazla verin daha iyi. Gelecek ay ikisini bir vermeye kalkarsanız zorlanırsınız olmaz. Siz benim kızlarımsınız. Sizi ben okuttum sayılır. Kriz de var. Yemeğiniz var mı? Harçlığınız var mı?” Diye de sormasın mı? Bırakın kirayı almayı harçlık bile vermek istedi. Bu davranışı karşısında nasıl utandık anlatamam. Aslında sabahtan gelmişti kirayı almaya ama sırf bizi utandırmamak için “ışığı görünce uğradım” dedi. Aslında böyle daha da utandık.

Kapıyı kapatıp Aysun ile birbirimize baktığımızda ikimizde çok duygulanmıştık. Dünyada hala böyle insanlar var. İstese kızabilirdi bize. Neden kapıyı açmadınız,telefonlarımıza çıkmadınız diyebilirdi de. Demedi ama. Arkasından o kadar dua ettik ki Rasim abinin. Gerçekten mükemmel bir insan. Emirdağlılar parayı çok severler. Bir Emirdağlı bir Sivrihisarlılar aman aman derler hatta. Çok insan ile karşılaştık ama böyle biri ile ilk defa karşılaştık diyebilirim. Şimdi bu yazıyı yazarken bile gözyaşlarıma hakim olamıyorum. Allah’ın sevgili kullarıymışız ki gurbette böylesine güzel insanlarla karşılaştık. Eskişehir’i şimdi bir daha sevdim diyebilirim. Bu olaydan sonra bu şehirden kolay kolay vazgeçemeyeceğimizi bir kez daha anladık.

NOT: Bu yazı ile birlikte 100. Blogumu da eklemiş oldum. Uzun zamandır 100. Yazım en güzeli en özeli olsun diyordum. Bu konu da ne yazsam derken Rasim abi ile yaşadıklarımız geldi aklıma. Bu yazımı tüm iyi insanlara ve Rasim abiye ithaf ediyorum.