Tükenen kalemle bir paragraf

DÜŞÜNCELERİM yoğun basınç altında; birden moleküllere ayrılıyor. Aman! Ne kadar da çoklar. İçlerinde soru işaretleri, savunmalar, suçlamalar, pişmanlıklar, kararsızlıklar, tahminler, tedirginlikler, acabalar, ben mi yaptım’lar, yok canım’lar, hadi bee’ler, daha ne!ler, nasıl yani’ler, o kadar da değil’ler, bu da ne şimdi’ler, kanıt yok’lar, onu da kim demiş’lerle daha bir sürü kardeşleri… Tümü birbiriyle kavgalı ve yine hepsi belleğimde kapalı. Dışarı çıkamıyorlar. Özgür değiller. Bıraksam… Onlarsız ne yaparım. Beni tüketen şeyler bunlar mı. Değil! Mi? Yoksa beni tüketmelerine izin verdiğim sorunlar mı, bu şeyler; yani tümü… Peki biraz daha sabır göstersem bu düşünce dediğim duygular, kaygılar, saplantılar ya da takıntılar geçip gider mi pupa yelken! Hiç sanmıyorum. Herkes gibi ben de kendi uçurumuma koşuyorum. Süre az… Ne yaparım bilemiyorum… / Levent Üsküdarlı