Ya beni kaybedenler

Yağan yağmur taneleri ve kar taneleri arasından en güzelini seçer gibi, bana en çok yakışanı seçmeye çalıştım. Her seçmeye çalıştığımda da mutsuzluğumu gidersinler diye, yalnızlığıma ortak olsunlar diye, yeni yeni mucizeler aramaya başladım. İstedimki hayata bakışımı değiştirsinler, istedimki karanlığımı ışıklarıyla aydınlatsınlar, istedimki etrafımı güzelliklerle süslesinler, istedimki gittiğim yollarda rehberim olsunlar, istedimki kaybettiklerimi bana geri getirsinler.

Ama anlayamıyorum, neden çok sevdiklerimiz hep insafsız oluyorlar. Biz onları kaybetmeye kıyamazken, neden bizi insafsızca vuruyorlar. Neden ayrılık ateşi ile sevgi dolu yüreğimizi yakıyolar. Sonsuzluğa giden bu yolda, neden sessiz kalıp sensizliği bana yaşatıyorlar.

Bilmiyorlar mı?...

Düşünmüyorlar mı?...

Bugünlerin tekrarı yok, bugün yapmadıklarımızı, yapamadıklarımızı yarında yapamayabiliriz. Çünkü, yarına çıkma garantimiz yok bu dünyada.

Hep dürüstlüğü, doğruluğu, dostluğu ve en çok da sevgiyi istedim. Ama anladımki istediklerimin hepsi hayalden ibaretmiş. Gerçek olan, değişmesi gereken yalnızca benmişim. Artık hayal kurmaktan, yaşamdan mucizeler aramaktan vazgeçme zamanı. Geçmişime bakıp kurduğum hayallerden neleri gerçekleştirip, neleri gerçekleştiremediğime bakmalıyım. Düşünüyorum da, geçmişimde ben çok şey kaybetmişim ve hala da kaybetmeye devam ediyorum. Tamam, ben kaybediyorum.

Ama, ya beni kaybedenler....

ÇOK ŞEYLER GELİYOR ALDIĞIM HER NEFESTE DİLİME,

SUSUYORUM, KONUŞMUYORUM, ETMİYORUM TEK KELİME,

EĞER KAFAM DOLUP BİR SİLAH ALIRSAM ELİME,

HİÇ BİRŞEYİ DÜŞÜNMEDEN SIKARIM BEYNİME....

Mustafa TARKAN