Yabancı olmak

Herkese yabancı olmak, büyüdüğün, okuduğun şehre yabancı olmak.Yıllarını verdiğin ülkenin şehirlerine yabancı olmak.Kaderimdi..ülkenin her köşesini sevip coşkuyla çalışmak yıllar yılı amacım olmuştu.Ne yazık ki her yere kök samadan bir müddet sonra kuruyan bitliler misali ayrılmak zorunda kalmıştım.Geriye bıraktığımız izler çok çabuk kapanıyor, geriye hiçbir şey kalmıyordu.Hayatımda gerçek dostluklar yok sayılacak kadar azdı. Sayfalar arasında, albümlerde gizli kalmış sevgi dolu gülüşler, anlık yaşanan mutluluklar, hüzünlerle sona eren beraberlikler vardı. Vatan sevgisiyle gençlik, yaşananları her zaman güzelleştirmişti.Yeni bir yöreye gitmek, yeni öğrencilerle , arkadaşlarla karşılaşmak hep mutlu etmişti beni.Oysa emeklilik gelip çattığında öğrencilerimin belleklerinde hafif buğulu hayalden başka birşey kalmamıştı.Belki önemli bir kaç cümle olarak arasıra anımsanabiliyordum.Yıllar yok olup gitmişti besbelli..Çocuklarımın okul arkadaşlarının olmayışı her şehirde yabancı kalmaları, okullarda dışlanmaları ne çok üzmüştü beni yıllarca.Hala aklıma geldikçe o günler için üzülürüm.Geçmişe üzülmenin yanlışlığını bile bile.Feda edilenler, kazandıklarımıza değer miydi, diyorum.

Bir mahalleye ait olma duygusunun güveninş yaşatamadığım yavrularım için hep eksik bir şeyler yaptım duygusunu duyarım.Kendim için yaşadığım sorunlar kenarda kalır, üstü örtülür.Çocukların isyanı banadır yılardır.İyi okuyamamalarının suçu bendedir.Arkadaş bulamamaları, sevgililerinden ayrılmaları hep benim suçumdur.Her şehre tam alıştık diyene kadar yeniden ayrılıyorduk.Sevdiğin insanlardan ayrılmak, yüreğinin bir parçasını orada bırakmak anlamına geliyordu.Göz yaşlarımız unutulacak güzel dostluklar için aktı.Çünkü devam etmesi imkansızdı.Onca insanla irtibatı sürdürebilmek hem zaman ham de emek istiyordu.Bizim ise bu hareketli hayatta buna hiç vaktimiz yoktu.Böylece birkaç yıl sonra uzak anılar olarak kalmaya mahkum oluyorlardı.

Her yere yabancı olmak, her yerden biraz olmak, her yerin insanı yapmıştı beni, ailemizi.Biz Türkiyeli olduk.Türkiyeli olmak.Bu toprakların her köşesine aynnı duygularla bağlı olmak, herkesi sevmek.Dağ köyündeki Elif, Perişan, şehirdeki Mustafa, Ali.Tezek taşıyanı çatlak elleri hep aynı duyguyla kucakladık.Havran'da Koca Seyit Gaziyi anmak, köylüsünün kendisiyle bir kez daha gurur duymasını sağlamak.Yaşlı dedelerle sancak taşıyan köylülerle köy meydanında yürümek, eski köy okulunun bahçeside istiklal marşımızı söylemek, Çanakkale şehitlerinin ruhlarını gökyüzünde hissederek ürpermek.Ve köy insanının kavruk yüzlerinin mutlulukla ışıldadığını görmek.