Yeter ki sen ilerle aklıselim

Ölmek bir hünermiş meğer

Oturmak Tuba Ağacının altında

Cennet bir kız ismi değil burada

Çağıldayan sular, göz kamaştıran ziya

Bilseydim daha önce gelmez miydim?

Yaşamak pek de matah bir şey değilmiş meğer

Koşup durmak evden işe, işten eve

Boğuşmak yumak yumak dertle

Amansız hastalıklar, çaresiz kabullenme

Bilseydim yazılanları alnıma gelir miydim dünyaya?

Benliğimi esir alan minnet duygusunun sesi duyuluyor uzaklardan. Gölgeler altında oturuyorum. Yunus Emre’nin bahsettiği şol cennetin ırmakları çağıldıyor. Kulaklarımda şen kahkahalar. Çocuk sesleri. Mutluluk nağmeleri. Kuş cıvıltıları. Çuha çiçekleri bitiveriyor dört yanda. Susmak bilmiyor yüreğimdeki orkestra. Maestro işini iyi biliyor. Notalar… Dökülüyor defterden tek tek. Belime dolanıveriyor bir kuşak edasıyla sol anahtarı.

Renkler… Daha önce görmediğim bir renk seremonisi gözlerimi okşayan. Görünmez bir el resmeden bu güzellikleri. Özene bezene atılmış fırça darbeleri. Kiraz dudaklar. Badem gözler. Okka burunlar. Yay kaşlar. Kıvrım kıvrım kirpikler.

Çizgiler… Geçmişten geleceğe uzanan çizgiler. Kısa, uzun. Eğri büğrü. Kesik kesik. Esrik. Çapraz. Dolambaçlı. Sonsuz. Çıkmaz. Ebedi. Bir o kadar da ezeli. Efsanevi. Başlangıcı yok. Sonsuzluğa varıyor ucu. Düşe kalka yürüsen de ulaşacağın yer hep aynı yer değil. Cennet ya da cehennem son durak. Yeter ki sen ilerle aklıselim.

Aydınlık… Gözleri kamaştıran nurlu ışık damla damla dökülüyor gök kubbeden. Ahenkle raks ediyor ebemkuşağı kulakları mest eden bir melodinin eşliğinde. Mavi desem değil, ebruli desem hiç değil. Daha önce görmediğim gümüşi bir kızılötesi. Günden daha da aydınlık. Bir başka dünya burası. Yalansız, riyasız.

Alacalı bakışlarımın hareleri. Benliğim şaşkın. Yüreğim hoşnut. Bir tek gelenler görebiliyor bu farklı dünyayı. Şahidim ise yeni dostlarım. Sonsuzluk var burada. Ezeli ve ebedi paylaşılanlar. Öyle bir an oluyor ki… Unutuluyor tamamıyla fani dünya. Rayihalar süzülüyor imbikten. Kendi payına düşeni alıyor semaya uzanan eller.

Doğmak akıl işi değilmiş meğer

Yaşam dedikleri gelgit, bu yer

Farksızmış cehennemden seher

An olur tutuşur, yanarmışsın ateşten

Bilseydim açar mıydım gözlerimi dünyaya?

Ölmek vuslatmış meğer

Aklıselim yaşamak ebedi istirahate işaret

Gam yok, kasavet yok… Yok, yok evet

Kalbe dolan muazzam hürmet

Bilseydim daha önce gelmez miydim?

30.04.2010