Yürek dediğin..

Her pazar günü olduğu gibi bu hafta sonu da ruhumu ve beden mi rölantiya' ya alarak günlük gazeteleri okumaya başladım. Bir kaç haftadır kendi ruh alemimde çektiğim acılarımla ne kadar da haşır neşir olduğumu farkettim. Bana göre çok önemli olan bu acılarım benim hayattan zevk alma, yaşama sevincimin hepsini benden adete almıştı. Ama derler ya insanın nerde canı yanıyorsa o tarafa yöneliyor. Canının yandığı yer için ilaç ve çareler arıyor.

Tüm bunlara rağmen yarın 23 Nisan'dı Ulu önderimiz Mustafa Kemal Atatürk'ün çocuklarımıza yarınlarımıza armağan ettiği, Ulusal Egemenlik ve Çoçuk Bayramı..

Bizim çocuklarımız bu yüzden bana göre ayrıcalıklı...... Çünkü dünyanın hiç bir yerinde çocuklara böyle anlamlı bir bayram hediye eden bir lider yoktu.

Yarın 23 Nisan "Neşe doluyor insan".........

Sonra gazetelerden birinde bir köşe yazarının yazdıklarını okudum.............

Babası öldü,
Yetim büyüdü,
Üvey evlat oldu.
Tutuklandı.
Hapse atıldı
Sürüldü
İşsiz kaldı.
Hastalandı...
Böbreklerinden.
Vuruldu....
Göğsünden.
Mesleğinden atıldı.
İdama çarptırıldı.
Kardeşleri öldü.
Çocuğu olmadı.
Boşandı.
Karaciğeri iflas etti.

Evet.....
MUSTAFA KEMAL bu

Kısacık ömründe bir insanın başına ne felaket gelebilirse, gelmiş...
Direnen... Teslim olmayan ruh....

Okudum, bir daha bir daha, bir daha..........

Sonra gözümden yanaklarıma doğru akan göz yaşlarımı farkettim.

İnsanın sırf kendi acılarını bilmesi, sırf onlarla ilgili olması geçmişini unutması,

Bunlar daha da acı verdi bana...........