Yıl bin sekiz yüz kırk beş. İstanbul sabaha yeni kavuşuyordu. Bakkal Süleyman dükkanını henüz yeni açmış. Hava soğuk. Dükkanın içi dünden kalma ısı ile biraz sıcak. Raflarda bakliyat dizil..
Güneş yeni doğmak üzereydi. Hava serindi. Serçelerin cıvıltısı her taraftan duyuluyordu. İki katlı evin balkon kapısı açılmıştı. Kapı bir süre öylece bekledi. Sonra odanın penceresi de açı..
Yol çok uzaktı. Güneş ufukta kızıllığını gülümsüyordu. Birileri uyumakta olan güzelliğin yolunda ilerleyip güzelliğin çarşılarından geçip güzelliğin, insan seslerini, araba seslerini duymak özlenen..
Işıkların aydınlattığı sokakta sis tabakası içine gireni gizemlere götürüyordu. İnsan adeta bir adımdan sonra kayboluyor ve bir daha görünmüyordu. Caddede yürüyen insanlar bundan şikayetçi değildi...
İskenderun uyanmaya başlarken insanlar okuluna giden öğrenciler, memurlar, bakkaldan sabah ekmeği almaya gelenler, işine gitmek için otobüs bekleyenlerdi. Altı apartmanın bir arada olduğu yer..
Sabah henüz yeni oluyordu. Güneş kızıllığını muazzam bir şekilde veriyordu. Gök yüzünün berraklığı ışığı her yerine kabul ediyordu. Tepe kızıllığın rengindeydi. Radyolar öğlen güneşin kavuruc..
Kahvesini bol şekerli yapmıştı. Ağzına alınca fark etti. "Şerbet olmuş bu." Diye söylendi. Yanındaki kızı "Baba istersen kahveni yeniden yapayım." "Dursun kızım kahveyi döke..
Bir varmış bir yokmuş. Evvel zaman içinde kalbur saman içinde bahçenin birinde bir tırtıl yaşıyormuş. O tırtılın karnı çok acıkmış. Tırtıl bir elma ağacının altında elmalara ağzının suyu akarak bak..
Arif’in söylediği her şeyin sonu mantığa ulaşıyordu. Bilgiliydi. Bilgisi çok kitap okumaktan geliyordu. Üzerinde en çok durduğu konu israftı. İsraf etmeyi sevmezdi. Diğer taraftan Arif’ten bıkmıştı..
Hava soğuktu. Meteoroloji karın yağacağını söylüyordu. Artık hayat birkaç gün beyaz olacaktı. Sadık güneş olmasına rağmen üşümüştü. Yerinden kalktı. Sandalyesini eline aldı. İçeriye geçti.
1973 Karabük doğumluyum. Üniversite uluslararası İlişkiler mezunuyum. Arkeoloji ve okültizm ilgi al..