Ağır çekimde ölüm günlüğü

Adımlar... Sık; fakat anlamsız biri yürüyor içimde. Bir his korku değil belki ama çok da farklı sayılmaz. Bir şey çoğalıyor farkında olmadan.  İçimde umarsız bir boşluk birikiyor . Sonra yavaşlıyor adımlar gitgide duruyor. Durduğu yer acıtıyor. Bileklerimden kanlar akıyormuçcasına tükeniyorum. Bütün hücrelerimi istila eden bir soğukluk. Anlatılanlar konuşulanlar anlamsız. Teselli sözleri beynimin içinde yankılanıp durmaktan başka işe yaramıyor. Biliyorum ölür gibi biter gibi tükeniyorum. Yavaşlığı sessizliği hissizliği  hepsi tuzu biberi oluyor yokluğuma giden yolda. Kıpırdamıyor tepkisiz, belki haberi yok yaptığından. Umulmaz bir uçurum. O durdukça ayaklarım düşmeye sevdalanıyor. O durdukça çağırıyorlar beni bilmediğim ama hep hissettiğim içimdeki sonsuzluğa...