Gece

Suratı avucundaki kağıtla birlikte buluştu. Olmuyordu. İçindeki tanrıyı öldüremiyor, yüreğindekileri kağıda dökemiyordu. Bir kez daha yenilmişti. Kalemi parmaklarının arasında çevirirken ne yaptığının farkında bile değildi. Yerinden kalktı. Ter içindeydi. Saçı sakalına karışmış, deliksiz bir uykunun varlığını neredeyse unutmuştu. Perdeyi araladı. Sokak lambaları yanmıyordu. Bu hoşuna gitti. Onlara sapanla taş attığı günler geldi aklına.

Canan kıvrıldığı yerde uyuyakalmıştı. Onu uyurken seyretmeyi severdi. Masumiyetine inandığı tek insandı. Teninin kokusuna sevdalı olduğu kadındı. Usulca eğilip üstünü örttü. Ardından abajurun ışığını söndürüp koltuğa uzandı. Biraz olsun rahatlamıştı. Gece Tanrıya açtığı savaşın siperiydi sanki. Kendini ona bıraktı ve karanlığın en karısını çektiği içine.

A. Güreşçioğlu