İç seslerim...

Bana neler oluyor??

Bir şeyler yazmak istiyorum, yine yazarken kendimi kaybetmek ve sonunda bakayım ne yazmışım demek istiyorum… Diyemiyorum çünkü yazamıyorum. Sanki ne yazarsam yazayım anlamsızmış gibi geliyor, bir fikirde kalamıyorum, bir zaman sonra savunma yapıyormuşum ya da bir şey anlatma derdindeymişim de saçmalamışım gibi geliyor. Oysa zaten herkes ve her şey olması gerektiği gibi, iyi de böyle hissedince ne yapacağımı bilemiyorum.

Sadece yazma olsa iyi, konuşma isteğim de kalmadı, hani uzun uzun bir şeyler anlatayım, merak edeyim, sorayım, söyleyeyim… Yok, bu da yok, ne anlatayım ki kelimeler az kalıyor gibi geliyor, hem zaten canım da çekmiyor, müdahale olacakmış gibi geliyor, sanki sonunda yargı varmış da bende yargıçmışım ve de ayıp ediyormuşum gibi geliyor…Bu aralar canım sadece yalnız kalmak ve manzara seyretmek istiyor, uzun saatler doğada geçirip tazelenmek ve ferahlamak istiyorum, şöyle uzaklara gidip yine bir kafamı dinlemek istiyorum...

Bir konu bile seçemiyorum, içimdeki ses diyor ki derdin varsa anlatırsın, dermanın olmazsa aranırsın, merakın kalmazsa soramazsın, kendini soracak olursan hala hamsın…Bakıyorum, bakıyorum, sadece öylesine bakıyorum, uzun uzun ve derin derin sadece bakıyorum… Dinliyorum uzun uzun ve derin derin dinliyorum, tüm duyu ve algılarım açık, sadece bekliyorum, duyduğumun ötesinde kulaklarımdaki müziği dinliyorum, şu dünyadan yayılan o değişik uğultuyu ve içindeki armoniyi dinliyorum…Kokluyorum, havayı kokluyorum, o karışık oluşumun rengini kokluyorum, diri, ölü, canlı, cansız her şeyin sesini dinliyorum…Dokunuyorum soyut olan her şeye tek tek dokunuyorum, ellerim geçiyor içlerinden sadece hissediyorum, havaya dokunmak, rüzgara sarılmak, güneşe uzanmak, yıldızları giymek, bunları seviyorum…

Bunları yaşarken sadece yaşıyorum, sonra patt diye madde bir yerde bir yere çarpıyorum, canım acıyacak diye beklerken onu acı gibi değil de bir dokunuş gibi algılıyorum…

Bana bir şeyler oluyor, değişik şeyler, güzel ve tuhaf şeyler... Sanki bir bulutta uyuyor, denizde yürüyor, toprakta uçuyorum… Yaz bahçemde geziniyorum, renk renk dünyalara gidiyorum, çok kıymetli engin bilgiler alıyorum sonra unutup hatırlamıyorum, sadece içimde olduklarını anımsıyorum ve içimdeki o sonsuz masum çocukla bahçelerde koşuyorum…

Belki yüz tane sebep var kötü hissetmek için ama ben aptal gibi sonsuz bir neşe ve mutluluk diyarında pembe pembe dolanıyorum, az biraz ciddi olayım desem de yine haylazlık ve özgürlük tadında bulanıyorum…Neyse ki az da olsa ciddi ciddi çalışıyorum, işime konsantre olup dünyaya katılıyorum sonra bir yerde yine kaybolup umarsızca salınıyorum…

Galiba ne dersem diyeyim sadece anlarda var oluyor sonra damla damla akıyorum, yeni bir oluşuma yağıyorum, ard arda gülüyorum, mutluluk gözyaşları ile şarkı söylüyorum…

Ben yine kendimi nerde unuttuğumu bilemezken yeni yeni diyarlarda hep yeniden doğuyorum, kaç defa bölünüyor sonra yine bire geliyorum… Böyle bir devinimde gidip gelirken bir bakıyorum ki işte buradayım, yine bir beyaz sayfa üstünde kelimelerle yoğrulmaktayım…

05.03.07

Carolina…